محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799620507
اتاقي ساده، والاتر از كاخ زرين
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: تابلوها را روزنه اي از درون پرالتهاب خود توصيف مي كند. نمي تواني در برابر اين نگاره هاي كربلايي بايستي و اشك هايت درون چشمت بماند. در ميان اتاق كار نقاش روايات كربلا به زانو مي افتم و سيل اشك را رها مي كنم. يا حسين هر كس براي غم غربتت به گونه اي عزاداري مي كند، كسي مي نويسد ، كسي مي سرايد، كسي مرثيه مي خواند كسي بر سر و صورت مي زند، زنجير مي زند و بر سينه مي كوبند. در عزاي حسين (ع) هر كه به گونه اي عقده دل مي گشايد، مگر در مرگ عزيزان به افراد مي گويند كه چگونه عزاداري كن، نه،عشق كه فوران كرد ديگر چيزي نمي شناسد. شهپر منصوري، مريد و از تبار اهل بيت كه كرامات ايشان را در انقلاب هاي دروني خود ديده است، چنين گفت:مدت ها بود كه تصميم داشتم روايت كربلا را به تصوير بكشم، مطالعات زيادي كردم و از سالار شهيدان خواستم كه در اين راه راهنمايم باشد. اين خادمه امام حسين(ع)( لقبي كه او بسيار مي پسندد) افزود: روايات كربلا را در 21 صحنه به تصوير كشيده ام كه تعدادي از آنها تمام شده و بقيه زير طرح است. همراه او كه خود از سادات است، مي شويم. صحنه ها به آرامي يك رويا در برابر چشمانم در گذر است ، حسين (ع) در برابر مقبره پيامبر زانو زده و با وي وداع مي كند تا راهي مكه شود . رنگ ها در تداخل هم، وداع حسين(ع) با جدش را نشان مي دهد، صحنه را سياهي كفر گرفته ، سياهي گواه ظلم و تاريكي در مدينه و خارج از مسجد النبي است. نور؛ تنها مقبره پيامبر، قد قامت حسين (ع) ، قرآن و پرده اي را كه به نشانه كنار رفتن ظلم و تاريكي است و رو به عرش خدا رفته ،روشن كرده است. حسين سر بر مقبره جدش دارد و زمزمه مي كند: سلام بر تو اي رسول خدا (ص) ، من حسين پسر فاطمه (س) ، من فرزند تو و فرزند دختر تو هستم كه مرا در ميان امتت جانشين خود كردي ، بر اين مردم گواه باش ، مرا تنها گذاشتند ، به تو از دست اين مردم شكايت مي كنم تا به تو بپيوندم. تصوير مرا به وادي ديگري مي برد ، واديي كه پيامبر با مردم وداع كرد و به پيروانش گفت: قرآن و عترتم را نزد شما وديعه مي گذارم. تصوير، امام حسين (ع) و ياران را نشان مي دهد كه به مكه مي روند و تا به حج تمتع مشرف شوند و مردي به عنوان نماد از بزرگان مكه به استقبال كاروان شتافته است. امام حسين شب 28 رجب سال 60 هجري قمري به همراه خاندان خود و تعداد زيادي از ياران و پيروانش مدينه را به قصد مكه ترك مي كند و شب سوم شعبان وارد مكه مي شود. امام در چهار ماه و پنج روز حضور خود در مكه ، مردم را از ظلم و ستم يزيديان آگاه مي سازد و از سوي ديگر كوفيان امام را به حضور در كوفه دعوت مي كردند. صحنه بعد، مسلم بن عقيل را نشان مي دهد كه به كوفه آمده و براي مردم پيامي از امام حسين دارد و مردم از وي استقبال مي كنند و به پايش گل مي ريزند. تصوير، مسلم بن عقيل را در اوج رشادت و سرافرازي نشان مي دهد كه به امام خود لبيك گفته و در كوفه قيام كرده است. امام حسين (ع) مسلم بن عقيل پسرعموي خويش را از ميان ياران انتخاب نمود تا به كوفه رود و مردم را دعوت به بيعت با او كند. مسلم بن عقيل پنجم شوال وارد كوفه شد و مردم پس از آگاهي فوج فوج با نماينده امام بيعت كردند و بيش از 18 هزار نفر دست بيعت با وي دادند.مسلم بن عقيل با تكيه بر بيعت مردم با امام براي امام حسين پيغام مي فرستد كه اگر امام به كوفه آيد همه چيز از نو بنا خواهد شد. منصوري نقاش روايات كربلا ، صحنه اي ديگر از مسلم بن عقيل را به تصوير كشيده كه پس از بيعت مردم با او ، با خيانت برخي ديگر دست بسته در اختيار سربازان يزيدي قرار دارد و در بند و اسير است. از سوي ديگر يزيديان كه بيعت مردم را با امام حسين مي شنوند ، دستور به دستگيري مسلم بن عقيل را مي دهند و درصدد تشكيل لشكري عظيم براي مقابله با امام و يارانش و حمله به آنان را مي دهند. نقاش روايات كربلا ، از هاني بن عروه كه در كوفه به مسلم بن عقيل پناه داده برايم نقل مي كند و تصوير هاني بن عروه را كه دست بسته و در اسارت است را نشان مي دهد. امام حسين (ع) هشتم ذيحجه مصادف با روزي كه مسلم بن عقيل در كوفه قيام كرد از مكه به سوي عراق حركت مي كند. امام به دليل عدم بيعت با يزيد بن معاويه بن ابوسفيان تصميم گرفت تا حج خود را ناتمام بگذارد و حج معمره مفرده بجاي آورد تا مكه كه حريم امن الهي بود از جنگ و خونريزي در امان بماند و قيامش را از مكه كه مكان مناسبي براي تبليغ و احياي دين اسلام بود را آغاز كند. امام حسين حركت خود را به سمت كربلا را در راستاي احياي دين جدش انجام داد و نهال چندين ساله اسلام را با خون خود و خاندانش آبياري كرد تا به ثمر نشيند. صحنه ها گام به گام مرا به عمق غربت حسين (ع) هدايت مي كند، امام حسين (ع) در راه كربلا در منطقه شرف ايستاده و از يارانش مي خواهد هر آنچه كه مشك است از آب پر كنند و وقتي كه به كربلا مي رسند از اين آبها به مردم مي رسانند. فرات و نهرعلقمه در آن لحظه نمي پنداشتند كه چه مصيبتي در راه است وگرنه راه خود را به گوشه گوشه كربلا باز مي كردند تا لب تشنگان كربلا را نبينند. فرات مي داند كه اين مشكهاي پرآب ، با سخاوت حسين (ع) ، سربازان تشنه دشمن را هم سيراب مي كند و همين آب بود كه در درون حربن رياحي انقلابي به پا كرد و روحش را از گناهان شست . روز هفتم محرم عبيدالله بن زياد نامه اي به سوي عمربن سعد مي فرستد و از او مي خواهد كه با سپاهيان خود بين سپاه امام حسين (ع) و آب فرات فاصله ايجاد كند و اجازه نوشيدن آب به آنها ندهد. فرات و نهر علقمه ، فرياد العطش لبهاي تشنه ، علي اصغر (ع) ، دستان بريده ابوالفضل (ع) ، تير حرمله و مشك عباس را ديدند و تا قيام و قيامت شرمنده لب تشنگان آل ابا عبدالله (ع) شدند. نقاش صحنه وداع حسين (ع) با يارانش را به تصوير كشيده و منزلت آن وداع را در هماهنگي رنگها و تركيبشان خلق كرده است. روز نهم محرم شمرابن ذي الجوشن ، با نامه اي از عبيدالله بن زياد از نخيله كه لشگرگاه كوفه بود بيرون آمد و پيش از ظهر وارد كربلا شد و آن را براي عمربن سعد خواند و عمربن سعد براي اين پيام زشت و ننگين لعنتش كرد اما سرانجام عمربن سعد در شامگاه همان روز آماده جنگ با سپاه امام حسين شد.تاسوعا روز محاصره امام حسين و اصحابش از سوي لشكر كوفيان و شاميان شد و آنها كه حسين (ع) را غريب و تنها يافتند و مي دانستند كه مردم عراق نمي توانند به كمك وي بيايند در غربت و غريبي بر وي تاختند. يا حسين (ع) مي خواهم با نام تو از ناآرامي به آرامش رسم و بغضي را كه از عصر تاسوعايت در گلويم گره خورده ، در وراي حرمت نامت و به عظمت مصيبتت بگشايم. شهپر منصوري كه به همراه هر تصويرش مرثيه اي از كربلا برايم مي خواند ، تصوير وداع حسين (ع) با علي اكبرش را نشانم مي دهد كه بوسه هاي حسين به پيكر شهيد علي اكبر آرامشي ابدي مي دهد. امام حسين (ع) در زمان جنگ ابتدا جوانترها را به ميدان مي فرستد ، وقتي كه علي اكبر به پيشگاه پدر مي آيد تا با وي وداع كند ، پدر به علي اكبر مي گويد : چند قدمي جلويم راه برو تا قامت رعنا و چهره زيباي تو را كه به جدت پيامبر اعظم(ع) مي ماند تماشا كنم و اشكي از گوشه چشمهايش رها مي شود و پس از رفتن وي مي گويد : شرمشان باد كه از چهره زيبايت شرم نمي كنند. علي اكبر(ع) اولين شهيد صبح عاشورا ست و امام حسين وقتي سر علي اكبر شهيدش را در بغل گرفت ، گفت: فرزندم علي ديگر بعد از تو اف بر اين دنيا. تصوير بعد آزاد مرد كربلا حربن رياحي را خجل و شرمنده در كنار خيمه امام حسين (ع) با پاي برهنه ، سري از شرمندگي افتاده ، شمشيري از غلاف بيرون و به نشانه عذر رو به پايين و اسبي كه از خجالت سر خم كرده است را نشان مي دهد. حر بن رياحي از خاندان معروف عراقي به درخواست ابن زياد براي مبارزه با حسين فراخوانده شد وبا هزار نيرو وارد ميدان نبرد با حسين (ع) شد. حر در ميانه راه ندايي را شنيد : اي حر ، مژده باد تو را بهشت ، كه اين كلام در ظهر عاشورا با هل من ناصر ينصروني امام حسين (ع) در هم گره خورد و حر را دگرگون كرد و مهر آزادگي را بر شهيد كربلا زد. حر در شراف راه را بر امام بست و مانع حركت او به سمت كوفه شد و كاروان حسين (ع) را تا كربلا همراهي كرد. حربن رياحي وقتي ديد جنگ با امام حسين (ع) جدي است به بهانه آب دادن به اسب از اردوگاه خارج شد و به كاروان حسين پيوست ، توبه كنان كنار خيمه امام آمد و اذن ميدان خواست و با اجازه امام به جنگ عليه لشكر يزيديان رفت. حر در ميانه ميدان جنگ رو به سپاهيان دشمن گفت: من حر هستم ، ميزبان ميهمانانم ، شمشيرم را بر شما فرود مي آورم و از بهترين كسي كه ساكن سرزمين بلا شده حمايت مي كنم. گام گام حسين (ع) در صحراي كربلا درسي از اخلاق، معرفت ، دين خواهي ، صبر، شجاعت ، شهامت ، سخاوت ، ايثار، رشادت حق خواهي و... براي امت اسلام برجاي گذاشت. رنگهاي زرد و خيمه هاي رنگ و رو باخته تصوير غروب غربت زده را به تصوير كشيده ، و ابوالفضل (ع) يار رشيد امام را با غمي سنگين نشان مي دهد. ابوالفضل در ميدان جنگ هرگاه كه حس غريبي مي كرد به پناه خيمه ها مي آمد و از دور به آنها مي نگريست و با توان ديگري به ميدان بر مي گشت. ابوالفضل العباس (ع) ، پسر حضرت علي (ع) و ام البنين ، برادر ، يار باوفا و همراه حسين (ع) بود و سردار رشيد و علمدار شهيد كربلايش شد. وقتي يزيديان به خيمه هاي كاروان حسين (ع) رسيدند ، عمربن سعد شروع به داد و فرياد كرد ، امام حسين (ع) به حضرت عباس (ع) فرمودند برادر جانم به فدايت ، سوار مركب شو و نزد اين قوم برو و از ايشان سوال كن به چه منظور آمده اند ، با اين پيام امام او را نماينده و سردار جنگ اعلام كرد. ابوالفضل از كودكي به امام حسين (ع) علاقه وافري داشت و هرزمان كه امام حسين (ع) تشنه بود ، ابوالفضل به او آب مي رساند ، روزي پدر از او سوال كرد چرا ابوالفضل هميشه به تو آب مي رساند ، امام حسين (ع) فرمود : چون ساقي كربلايم ، ابوالفضل است. تصوير به صحراي كربلا فرا مي خواندت ، ابوالفضل العباس با دستان بريده ، مشك آبي كه به ناچار با دندان مي كشد و تيري بر چشم كه مشك را رها مي كند ، رنگها شرم كرده اند كه فرات را پرآب و جلوه گر نشان دهند ، اما حادثه كربلا را در اوج كمال به رخ مي كشانند. ابوالفضل (ع) ساقي كربلا وقتي لب تشنه فرزندان حسين را مي بيند ، طاقت از دست مي دهد ، سوار بر اسب به ميانه دشمن مي رود و خود را به فرات مي رساند ، فرات بي قرار است ، ابوالفضل دست در آب مي كند تا قدري بنوشد اما صداي شيون بچه ها از خيمه ها بلند است و ابوالفضل آب را مي ريزد و مشك را بر مي دارد اما سربازان دشمن به او حمله مي كنند و دستانش را قطع مي كنند ، مشك آب را به دندان مي گيرد و باز به او تير مي زنند و مشك رها مي شود و لب تشنگان عاشورا تشنه لب مي مانند. پيكر سردار شهيد در بغل امام حسين (ع) و كمر خميده او نشان از عمق فاجعه دارد ، تصوير هدايتت مي كند تا عمق غربت حسين . ابوالفضل از روي شرم و بزرگواري امام حسين(ع) را برادر صدا نمي كرد ، اما روز عاشورا وقتي پيكر بي جانش از روي اسب به پايين افتاد ، حسين را برادر خطاب كرد ، حسين (ع) فرمود : جان برادر ، پشتم شكست و چاره ام كم شد. شهداي كربلا هر يك عالمي بودند كه در درون خود عالمي داشتند كه دنيايي از معرفت ، كمال ، ايمان و ايثار بود و پس از گذشت هزار و 400 سال هر چه درباره معرفت و از خودگذشتگيهاشان مي گويند هنوز اندك است. رنگها در هم آميخته اند و عظمت فاجعه كربلا را با علي اصغر(ع) شهيد، طفل شش ماهه امام حسين(ع) كه از تشنگي زبان در كام ندارد و در آغوش پدر جان مي سپرد ، به تصوير مي كشند. طفل شيرخوار از تشنگي نيمه جان و بي طاقت بود ، امام طفل را در بغل گرفت و خطاب به دشمنان فرمود از ياران و فرزندانم كسي جز اين نمانده ، در حال گفت و گو بود كه تيري از كمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علي اصغر را دريد و امام خون گلوي او را به آسمان پاشيد. ربابه خاتون ، همسر امام حسين (ع) طاقت نياورد تا علي اصغر را از امام پس بگيرد و از حال رفت و پدر با دستان بي طاقتش ، براي حفظ پيكر شيرخوار شهيد از سم اسبان ، او را در پشت خيمه ها دفن كرد. تابلوي عصر عاشورا ، حضرت سجاد(ع) با كمر خميده از بيماري ،زينب را بدوش مي كشد ، ربابه خاتون سر بر زمين گذاشته و خون مي فشاند ، سكينه خاتون و حضرت رقيه به پاهاي ذوالجلال چسبيده اند و سوارش را، پدر را ، يار و ياور را از او مي خواهند. عمق فاجعه عاشورا ، شب عاشورا ست ، يتيمان پدر مي خواهند ، زينب برادرش را صدا مي زند ،و شيون و واويلا ، سربازان يزيدي خيمه ها را به آتش مي كشند ، شرم ندارند ، چادر و حجاب از سر زنان كاروان مي ربايند و طفلان را به زير تازيانه مي برند. اما پيام كربلا را ، همين يزيديان با ستمهاي خود به طول تاريخ ، مي سپارند و حسين را گوهر همه اديان الهي مي كنند. يا حسين تو با انقلابت ، با پيامت ، با كربلايت ، با ايثارهايت چه كردي كه پس 1400 سال خشم بشريت را نسبت به يزيديان روز به روز مواجتر و خروشان تر مي كني ؟ اي حسين ، ابراهيم با به مسلخ بردن اسماعيل آغاز گر راه اسلام بود و تو عزيزانت را براي احياي اسلام به مسلخ گاه كربلا بردي و قطره قطره خون شهيدان راهت را به پاي نهال آن ريختي تا درختي شد به بزرگي عالم و در سايه سارش بشريت آرام گرفت. خواجه حافظ شيرازي در وصف امام حسين مي سرايد: مريد پير مغانم زمن مرنج اي شيخ ، چرا كه تو وعده كردي ، او بجا آورد حافظ خطاب به ابراهيم (ع) مي گويد : ابراهيم تو به امر خداوند عمل كردي ، اما حقيقت وفا را حضرت سيدالشهدا(ع) با ذبح فرزندش علي اكبر در كربلا انجام داد. حسين به بلنداي آسمان بر گيتي سايه انداخت و همه اديان الهي را به خودشناسي ، خداشناسي ، آزادگي و قيام بر ظلم و جور فراخواند . امروز پس از 1400 سال همه آزادانديشان ،آزاديخواهان ، مظلومان و ستمديدگان و همه معتقدان به خدا و اديان الهي حسين را ازآن خود مي دانند. آنتوان بارا ، نويسنده مسيحي معتقد است : امام حسين (ع) خود و خانواده اش را فداي رسالت اسلام كرد و با شهادت خود ، نه تنها اسلام بلكه تمام اديان الهي را احيا كرد .امام حسين (ع) تنها شهيد راه اسلام نبود ، بلكه شهيد همه اديان الهي است ، شهادتي كه حسين (ع) به آن رسيد الگويي براي تمام مومنين و آزاد مردان همه اديان است ، حسين (ع) شهيد راه تمام بشريت است ، همانگونه كه علي (ع) بود. انديشه هاي امام علي(ع) را سرمنشا اصول سازمان ملل متحد قرار داده اند و انديشه امام حسين (ع) الگوي آزادگي بشريت معرفي شده است. آنتوان بارا مي گويد:اگر حسين از آن دين ما بود در همه دنيا براي او پرچم و منبر برپا مي كرديم و همه دنيا را با حسين به دين خود دعوت مي كرديم . جورج شكور ، شاعر مسيحي لبناني تبار معتقد است : امام حسين (ع) مانند مسيح مرگ را ترجيح داد و حيات را به ديگران بعد از خودش هديه كرده است. خون حسين سخاوتمندانه در قربانگاهش مي ريزد كه اين براي شهادت طلبي است كه هر سنگدلي آن را نمي چشد تا جايي كه دشمنان نيز آزاد مردي و مظلوميتش را اعتراف كردند. يا حسين (ع) تو چشمه سيرابي و خادمانت بركه بي آب ، تو اقيانوس بيكراني و مخلصان درگاهت قطره اي آب ، در خزان دل خسته غلامانت غنچه اي ناياب .ك/4 680 /675
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1009]
-
گوناگون
پربازدیدترینها