محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799242765
دفاعیات مسعود دهنمکی!!
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: هر چند ده نمکی این دفعه به خاطر آن چیزی که تکه انداختنهای ما به فیلمش و نگاه تخریبیمان مینامید، حاضر به مصاحبه حضوری نشد و فقط وقتی... اگر جدی بسازم می‌اندازندم زندان دفاع مسعود ده نمکی از اخراجیها 2، فیلم پر فروش‌اش و اتهاماتی که در این پرونده به او زده ایم! * کارگردان اخراجیها یک ژورنالیست است و مقتضیات رسانه را می‌داند؛ می‌داند که موج رسانه ای _ ولو این که علیه او باشد _ در نهایت باعث دیده شدن او و کارش خواهد شد. برای همین برعکس بقیه اهالی سینما خیلی سریع و بدون ادا و اطوار مصاحبه می‌کند. یکی از دلایل این که مصاحبه‌های زیادی از او می‌بینیم و می‌خوانیم همین است؛ هر چند ده نمکی این دفعه به خاطر آن چیزی که تکه انداختنهای ما به فیلمش و نگاه تخریبیمان مینامید، حاضر به مصاحبه حضوری نشد و فقط قتی سر فصل مباحث را برایش فاکس کردیم، حاضر شد تلفنی حرف بزند. ولی همان طبع ژورنالیستی و میل به بیان حرف‌های تازه باعث شد تا گپ تلفنی ما، یک ساعت و نیم طول بکشد. آنچه می‌خوانید، دفاع دهنمکی است از فیلم پرفروش‌اش و اتهاماتی که در این پرونده به او زده‌ایم. فکر می‌کردید فیلم‌تان این قدر بفروشد؛ بیشتر از 6 میلیارد تومان؟!تحلیل این بود که فیلم جذاب است و مردم منتظر ادامه قصه اند. من هم فکر می‌کردم همه آنهایی که قسمت اول را دیده اند، این را هم ببینند اما ارزیابی این استقبال را نداشتم. گرچه این استقبال برایم تازگی نداشت؛ 10 میلیون سی دی «فقر و فحشا» پخش شد و مستند «کدام استقلال، کدام پیروزی» هم حداقل 3 میلیون بار از اینترنت دانلود شد، «اخراجیها 1» هم در 20 روز 2 میلیارد و 400 میلیون فروخت. شهرهای دیگر هم مثل تهرانی‌ها از فیلم استقبال کردند؟بله، چون من می‌خواستم همه را جذب کند و عامه بیایند. صف‌ها در اردبیل و تبریز هم به اندازه تهران است و برای بایرام (عبدی) دست می‌زنند. در خوزستان و بین اعراب هم شوخی‌های فیلم مردم را می‌خنداند. طبقات مختلف از پایین شهر تا بالای شهر می‌آیند. در مشهد و قم که معمولا ًنسبت به فیلم کمدی و طنز اقبال کمتری وجود دارد هم آمارها بالاست. اما منتقدها همچین فیلم را تحویل نگرفته اند.چرا، در جشنواره از خجالتمان در آمدند. حالا همه می‌گویند این 6 میلیون نفر که فیلم را دیده اند لمپنند. می‌گویند از مدرسه‌ها و پادگان‌ها به اجبار آدم می‌آورند سینماها اما این اتفاق نیفتاده. من فیلم‌هایی سراغ دارم که با رانت ساخته شده ولی فروش نداشته است. ما یک ریال از نهادها نگرفتیم. اخراجیها را بخش خصوصی ساخته. هر کس هم ادعا می‌کند که ما از بودجه دولتی استفاده کردیم، بیاید افشا کند. الان مساله این آقایان این شده که چرا فیلم بدون حمایت ما این طور شده. چطور شد در اخراجیها 2، رفتید سراغ اسرا؛ تجربه ای که در سینمای جنگ ما کم و تقریبا ً ناموفق بوده.بعضی تصورشان از اردوگاه، متفاوت و کلیشه‌ای است و با دیدن این صحنه‌ها واکنش نشان می‌دهند. بنای من تخیل نیست؛ اساسم بر واقعیت است؛ زبان طنز با موقعیت به شدت رئال. این تضاد کمک می‌کند. اخراجیها 1 تاثیر جبهه و جنگ را بر آدم‌ها نشان می‌داد و اخراجیها 2، مقوله اسارت و عملکرد دشمن را؛ هم هجو دشمن بود و هم هجو کارهایی که امتحانشان را خوب پس نداده اند. پس چرا اطلاعات دقیق‌تر و درست تری درباره اسرایی که 10 سال زجر کشیدند، ندادید؟اطلاعات کاملا ًدقیق است. در فیلم، 30 آزاده که 10 سال اسیر بودند بازی می‌کردند که در طراحی صحنه و نگارش فیلمنامه موثر بودند. 15 سال است که من روی مجموعه 60 جلدی‌ای درباره اسرا و اردوگاه‌ها کار می‌کنم که 5 جلدش در آمده و تا 5 سال دیگر هم بقیه اش درمی‌آید. هر اردوگاه شرایط خاص خودش را داشت. صحنه‌های اول فیلم، صحنه‌های فوق العاده ای داشت، پس شما که این صحنه‌ها را ساختید چرا یک فیلم کاملا ً جنگی نمی‌سازید یا به جای یک فیلم طنز با رگه جنگ برعکسش را نساختید؟مشکل ما در سینمای جنگ، مخاطب گریزی است. ما باید اول مخاطب را بنشانیم، بعد حرف بزنیم. من در سینمای ایران از لحاظ ساختاری تا حالا فیلم جنگی واقعی ندیده ام. به خودم گفته بودم اگر صحنه جنگی می‌سازید باید به واقعیت نزدیک باشد. خارجی‌ها هم می‌گویند فیلم با این که طنز است ولی صحنه‌های جنگی عالی دارد. این را هوشنگ گلمکانی هم تایید کرده. ما می‌خواستیم ابعاد انسانی، ریاکاری و خود دشمن را نشان بدهیم. این جا ما با مخاطب عامه طرفیم. به خاطر همین نمی‌شد فضای خشن جنگ را نشان داد؛ آن هم فضای تلخ اسارت. ما سعی کردیم با رفتن به سمت فضای کمیک و با استفاده از موقعیت طنز هواپیما، فضا را تلطیف کنیم ولی حتما ًروی یک فیلم جنگی درباره سه راه مرگ می‌سازم. ولی بعضی جاها این قدر دوز طنز بالاست که تلخی ای دیده نمیشود و اصلا ً لابه لای لودگی‌ها گم میشود.نه! اتفاقا ً ما تلخ‌ترین لحظه‌ها را نشان دادیم؛ لحظه اسیر شدن را. جواد هاشمی همان جا می‌گوید ما فکر می‌کردیم شهید می‌شویم. برخورد با اسرا هم بعداً نشان داد آن‌ها چقدر مظلوم واقع شدند. وقتی برگشتند به حاشیه رفتند. این فیلم نوعی احقاق حق بود تا مخاطب خودش را جای آن‌ها بگذارد. در هالیوود400_300 تا فیلم درباره اسرای جنگ جهانی ساخته شده ولی این جا چنین فیلم‌هایی نداریم. آن صحنه‌های تونل وحشت و در خاک کردن اسرا عالی بود ولی به نظر می‌آید از این صحنه‌ها زود گذشتند. تاثیرش را نگذاشت.آن صحنه‌ها، صحنه‌های سختی بود. ما بهترین بازیگران سینما را در خاک کردیم. خود هنرپیشه‌ها هم با تعجب می‌پرسیدند واقعا ًآن‌ها با اسرای ما این کارها را می‌کردند. ببینید! من فیلم را برای دهه 80 ساخته‌ام؛ برای آنهایی که جنگ را ندیده اند. ضمن این که کل قصه فیلم در 3 روز است، ما باید تعادل را در نظر می‌گرفتیم. ولی طنز و فیلم این قدر درهم است که شاید مخاطب حتی به صحنه‌های تلخ هم بخندد. آخر فیلم هم چند تا تکه پرانی یادش بماند.تصمیم ما این بود که تلخی سکانس‌ها با طنز شروع شود و جدی تمام شود یا برعکس. اصلا ً رمز موفقیت همین ساختار اخراجی‌هاست. یادتان نرود نگه داشتن مخاطب پای فیلم جنگی سخت است و 6 میلیون مخاطب هم کم نیست. یکی از نقاط ضعف فیلمهای جنگی ما، خنگ نشان دادن دشمن است که شما هم عراقی‌ها را خنگ نشان دادید؛ مثل آن صحنه حضور و غیاب که اسرا به خاطر خنگی عراقی‌ها، «عمو زنجیرباف» می‌خواندند. عراقی‌ها به زبان ما تسلط نداشتند. آن‌ها خشن و کودن بودند ولی خب، ببینید فرمانده اردوگاه (احمد ایراندوست) چقدر با ابهت است. به نظر می‌آید ما در اخراجیها 1 با یک قصه خوب طرفیم. 7 تا لات به جبهه می‌آیند و آدم می‌شوند ولی در اخراجیها 2، خبری از داستان و انسجام نیست؛ ملغمه‌ای از تکه پرانی است. لات‌ها در اردوگاه همان طورند که قبل از آمدن به جبهه؛ مثلا ً بیژن (حیایی) باز هم جیب‌بری می‌کند و آخر سر هم رو هوا تمام میشود. اخراجیها تریلوژی (سه گانه) است. این فیلم، مجزا نیست و قرار است ادامه داشته باشد؛ در واقع قطعه ای از یک پازل است. خود این قصه هم ادامه بخش اول است و اردوگاه و هواپیما در حاشیه اند؛ اصل خود آدم‌ها و خانواده‌هایشان هستند. اتفاقا ًاخراجی‌ها 2 پرداخت دراماتیک دربستی دارد. ما قصه موازی روایت کرده‌ایم. این نوع روایت کردن را ذائقه مخاطب ایرانی نمی‌پسندد ولی این جا نه تنها مخاطب پس نزد بلکه استقبال هم کرد؛ پس موفق بوده. برای خودم هم ریسک بزرگی بود که در کار دوم به سمت داستان‌های موازی بروم ولی خوب جواب داد. این را هم بدانید که اخراجیها 1 و 2 با هم فرق دارند. قسمت اول تراژیک‌تر است؛ با طنز شروع میشود و تلخ تمام میشود ولی اخراجیها 2 حماسی است. لابد خواندن سرود «ای ایران» حماسی است! آن هم با صدای ارکستر ملی! اصلا ً چرا سرود ملی آن زمان یعنی «شد جمهوری اسلامی‌به پا» را نخواندند؟ به نظرتان معقول‌تر نبود؟این اتفاق واقعا ً افتاده بود؛ در کمپ 5 اسرا. من به واقعیت‌ها وفادار بودم. در ضمن سرود ملی هم عوض شده. نسل الان نمی‌دانند سرود آن دوران چه سرودی بوده. برای من نمایش ریشه تاریخی این مملکت مهم بود. بهتر نبود برای نشان دادن این ریشه تاریخی به جای این همه طنز کلامی و تکه‌پرانی از طنز موقعیت استفاده می‌کردید؟ یک جور طنز ظریف «مثل لیلی با من است».اتفاقا ً بستر فیلم بر طنز موقعیت است. جمع شدن این همه آدم متفاوت طنز نیست؟ اصلا ً این جمع اضداد در برابر دشمن، موقعیت طنز ایجاد می‌کند. سکانس فوتبال، صحنه زدن جیب عراقی‌ها در تونل وحشت با پیدا کردن کیف پول با آرم سپاه در جیب بیژن (حیایی)، این‌ها همه طنز موقعیت است. اما انگار شما در درآوردن همین صحنه‌ها و طنز کلامی موفقید چون مردم می‌خندند. گزارشگر خوبی هم هستید چون صحنه‌های جنگ هم عالی است ولی در صحنه‌هایی که می‌خواهید حرف بزنید، خیلی قضیه را تابلو می‌کنید.با این تقسیم بندی موافقم ولی ماجرا از این ریزتر است. ببینید، هر کس دارد به زبان خودش حرف می‌زند. حتی آن بیانیه و شعار دادن‌ها هم لحن آن‌هاست اما بایرام (عبدی) هم تکه‌هایش از بیانی‌ها مهم‌تر است. اگر قرار باشد روزی اخراجیها رمز گشایی شود، خیلی نکته دارد. حتی سکانس فوتبال هم ماجرای سایستمدارهای امروز ماست؛ مثل آن لحظه که حاجی گیرینف (شریفی نیا) می‌گوید مصلحت این است که امروز گل بخوریم. خب این حرفها را درست بزنید، روتر بگویید. چرا این قدر با طنز و خنده قاطی‌اش کرده اید؟الان دوره حرف جدی نیست. همین الان دارم بابت فیلم فحش می‌خورم. اگر رو بسازم، میشود مثل «فقر و فحشا» و ممکن است بندازندم زندان. اما این‌ها حرف دل مردم است. مردم بحث ریاکاری را دوست دارند ولی به نظر می‌آید این ریاکاری در اخراجیها 2 اغراق شده. در اخراجیها 1 خیلی بهتر بود. گیرینف در آن فیلم مصداق‌های زیادی داشت. اخراجیها 2 هم مصداق زیاد دارد. پسر میرزا نماد آقا زادههاست؛ آنهایی که در خیابان چراق قوه می‌انداختند ولی جبهه نمی‌رفتند. من با این‌ها تصفیه حساب کردم. در برابر گیرینف، حاجی (صدیق شریف) با لباس رسمی دین قرار دارد و در برابر پسر میرزا، جواد هاشمی. مردم از‌هاشمی و صدیق شریف بدشان نمی‌آید ولی از گیرینف و پسر میرزا چرا. مردم به ریاکارها و شعاردهنده‌هایی که جبهه نرفته‌اند، می‌خندند. هر کس در این فیلم قرینه خودش را دارد؛ حتی عراقی‌ها. بهتر نبود به جای این همه بازیگر، پولش را خرج ساخت صحنه‌های ماندگارتر می‌کردید؟این‌ها سلیقه ایست. شما هر وقت ساختید، این کار را بکنید. فاکتور موفقیت فیلم بازیگر است؛ حتی برای نقش‌های کوچک. ما در زمان کم باید شخصیت‌ها را به سرعت به مخاطب می‌شناساندیم و این از عهده بازیگران توانمند بر می‌آمد. الان تیم ورک (کار گروهی) در سینمای جهان جواب می‌دهد و دیگر نقش اول و دوم مهم نیست. به هر کدام از بازیگرها گفتم شما یک سکانس دارید؛ می‌بینید که همه هم دیده شدند. پس لابد در اخراجیها 3 هم کلی بازیگر داریم. آن لات‌ها از اسارت بر می‌گردند ولی آدم نشده‌اند لابد!معلوم نیست! توقع مخاطب بالا رفته. وقتی 2 را می‌نوشتم، قرار نبود یک را تکرار کنم اما حتما ً 3 متفاوت است و در فضای شهری اتفاق می‌افتد. دارم می‌نویسم و طرح می‌زنم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 380]
-
گوناگون
پربازدیدترینها