واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: جامعه > آسیب ها - ونداد الوندی پور جوانهایی بیست،سی ساله که بسیار مسن تر از سن خود به نظر می رسند. صورتهایی زرد و چروک خورده با استخوانهای برآمده. بدنهایی که ذره ذره می پوسند و نگاه هایی محو و کم سو که فقط به دنبال یک چیز اند؛ چیزی که در عین جوانی پیر و فرتوتشان می کند: کراک؛ ماده ای که واژه «مخدر» برایش بسیار سبک است. کراک ماده مخدر نیست؛ ماده صنعتی مرگ آوری است که اثرات مخدر دارد. ماده مرگ آوری که به همراه برادر نابودگرش شیشه، امروز نقل و نبات محلات و میادین مختلف تهران است، نسبتا آزادانه خرید و فروش می شود و تهیه اش از آب خوردن راحت تر است. جنگی در کار است؛ جنگی بی سر و صدا و بدون اعلان. جنگی که سرانجامش نابودی بخش زیادی از جوانان این مملکت است. کارزار اعتیاد به کراک یا شیشه، کارزار مرگ است. دشمن موذیانه در کمین است تا آنان را که به دنبال لذتند، یا به دنبال مفری اند از افسردگی، به سوی این مواد بکشد، حقیر و سر به زیرشان کند و سرانجام در باتلاق مرگ دفنشان کند. سود چند صد درصدی برای آنان که خرید و فروشش می کنند، و بدنهایی نابود و پوسیده برای آنان که مصرفش می کنند. پیشترها، مواد مخدر به تریاک و هروئین محدود می شد. آنان که مصرف کننده این مواد بودند ضربه های سنگینی از اعتیادشان می خوردند، ولی دست کم زود نمی مردند. بدنشان تخریب می شد اما بسیار تدریجی. بعضی هایشان حتی تا هفتاد سال یا بیشتر هم عمر می کردند و در این مدت_بخصوص معتادان تریاکی_ می توانستند کم و بیش به زندگی عادیشان بپردازند و حتی کار کنند. ولی داستان کراک داستانی جداست. تریاک و هروئین مواد مخدری بودند که اثرات تخریب کننده داشتند ولی کراک ماده مرگ آوری است که اثرات مخدر دارد. بین این دو فرسنگها فاصله است. شاید معتادان به تریاک و هروئین زیادی عمر می کردند و به همین دلیل سوداگران و گردانندگان صحنه به فکر جایگزینی آنها با ماده ای مخرب تر افتادند! ماده ای که اعتیاد به آن از پنج سال تجاوز نمی کند، زیرا مصرف کننده بعد از اولین پکی که به کراک می زند حداکثر پنج سال تا مرگ فاصله دارد.طبق آمار منتشر شده، تا بهمن 89 نزدیک سه هزار نفر بر اثر مصرف مواد مخدر، عمدتا کراک و شیشه، جانشان را از دست داده اند. آمار واقعی مطمئنا بیش از اینهاست. ایکاش آنان که به اشتباه پا در بیراهه ی اعتیاد گذاشته اند و اکنون در حال دود کردن بافتهای بدن خود هستند لحظه ای به خود آیند، از وضع رقت بار خود آگاه شوند، قدر زندگی و زنده ماندن را بدانند و تصمیم بگیرند که دیگر نقش قربانی را بازی نکنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 519]