محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797775530
چه چیزهایی نسل جدید را می ترساند؟
واضح آرشیو وب فارسی:تکناز:
چه چیزهایی نسل جدید را می ترساند؟
و باز هم ترسیدیم!
آیا فیلم های ترسناک واقعا ما را می ترسانند؟ شاید نه! شاید آنها ما را فقط هیجان زده می کنند. بسیاری از ما اگر رخ به رخ با آقا یا خانم «جن» برخورد کنیم، قالب تهی خواهیم کرد اما دیدن همان آقا یا خانم روی پرده تجربه ای هیجان انگیز است. دیدن فیلم ترسناک، مثل ترن سواری در شهر بازی است. امن و هیجان زا. اما آیا هنوز فیلم ترسناک های 50 سال پیش، آدرنالین خون ما را بالا خواهند برد؟ نه! چون ما به تدریج به همه چیز خو می کنیم. به همین علت است که سینما در گذر زمان چندین و چند بار روش هایش را برای ترساندن مردم عوض کرده است. ما دیگر از دیدن جن گیر (ترسناک ترین فیلم تاریخ سینما به روایت مجله پیپل) نمی ترسیم اما با دیدن «پدیده غیرطبیعی»، شب ها به سختی خوابمان می برد. خب، این یعنی تغییر. تغییر تاکتیک سینما برای ترساندن ما. این مطلب به بهانه اکران فیلم «پدیده غیرعادی 2» قصد دارد مروری کوتاه بر این تاکتیک ها و تغیرر رویه ها داشته باشد. می خواهیم گشتی کوتاه در تاریخ سینمای وحشت بزنیم و سر آخر دریابیم که سینماگران چگونه می توانند در عصر جدید باز هم ما را از «پدیده های غیرعادی» بترسانند. عصری که در آن واقعیت ترسناک تا حد خطرناکی به ما نزدیک شده است. حدفاصل بین گوشی موبایل تا عنبیه مان.
صامت: عصر معصومیت
فیلم های ترسناک ابتدایی، حالا آن قدر ساده و حتی خنده دار به نظر می رسند که به زحمت می توان تصور کرد کسی با دیدن این آثار بترسد. این فیلم ها تنها با تکیه بر آثار مکتوب ترسناک قرن نوزدهمی، گریم های اغراق آمیز، تروکاژهای بسیار ابتدایی (مثل ناپدید شدن کاراکترها از میان پرده عریض نمایش)، استفاده از لوکیشن ها و ادوات ترسناک (تابوت، نعش کش، جمجمه و..) گریم های سنگین و بازی های شدیدا اغراق شده، تلاش می کردند به صرف تصویر کردن جن و پری تماشاگرانشان را بترسانند. شگفت آنکه کاملا هم موفق بودند. شایع است که فیلم «نوسفراتو، سمفونی وحشت» اثر مورنائو به علت ترس بزرگی که در دل اهالی برلین انداخته بود با حکم شهردار از پرده ها پایین کشیده شد. این فیلم با همان تدابیر ابتدایی و حالا خنده آور، ساخته شده بود و تماشاگر را تا سر حد مرگ می ترساند.
ناطق ابتدایی: اعجاز کارگردانی
بعد از گذشت چند سال بالاخره مردم به سینما عادت کردند. آنها دیگر به صرف دیدن تصاویر متحرک هیجان زده نمی شدند و پول بلیت نمی دادند. آنها دیگر فهمیده بودند که آنچه بر پرده می بینند واقعیت نیست، بلکه دروغی است حاصل ذوق کارگردان و گروهش. این تماشاگر حالا هوشیارتر، دیگر با آن ترفندهای قدیمی نمی ترسید. پس سینما هم برای ترساندن مخاطبانش رنگ عوض کرد. کارگردانان پیشرویی مثل فریتز لانگ، کونگ ویدور و هیچکاک با ابداعات بی شمارشان در کارگردانی بالاخره موفق شدند باز هم تماشاچی ها را در سالن های سینما جان به لب کنند. آنها فهمیده بودند که سبک دکوپاژ یک اثر، باعث تلقین حس مشخصی به مخاطب می شود. لانگ فهمید که اگر دوربینش هیولا را نشان ندهد ترسناک تر است، ویدور به ارزش تقطیع سریع و تدوین تند شونده در ایجاد دلهره پی برد و هیچکاک با حرکات مستقل و رعب آور دوربین، تماشاگرانش را به مرز جیغ کشیدن رساند. در این بین ظهور صدا هم بعد دیگری به ترسناک ها داد. افکت های صوتی ترسناک و همراهی موسیقی دلهره آور امان مخاطب را می برید و او را در فیلم غرق می کرد. کارگردان ها که حالا دیگر به ابزار کاریشان مسلط شده بودند تماشاگرشان را با ملغمه ای از داستان های رعب آور (که حالا به مدد صدا راحت تر هم بیان می شدند) تکنیک های فکر شده تصویری و حاشیه صوتی حساب شده به اوج هم ذات پنداری می رساندند و می ترساندند. در کاتالوگ تبلیغاتی «ام» اثر فریتز لانگ برای قلب مخاطبانش اظهار دلسوزی شده بود. «کینگ کنگ» ویدور رکورر فروش را شکست و فیلم های دلهره آور دوران انگلیسی هیچکاک کارگردانش را تبدیل به یک ستاره و برند تبلیغاتی کرد. خب اینها یعنی اینکه فیلم های ترسناک هنوز هم می ترساندند. شاید با شدتی بیش از گذشته.
* هیچکاک در فیلم روانی مخاطبش را وارد یک فضای جعلی می کند. جوری که بیننده فیلم نمی تواند به هیچ چیز و هیچ کس اعتماد کند. این فیلم یکی از موفق ترین آثار ترسناک دهه های 60 و 70 میلادی بود و مقدمه ای برای تولید کارهای ترسناکی مثل جن گیر و طالع نحس.
عصر طلایی: ترس در همین نزدیکی
جنگ دوم جهانی شادی را از جهان گرفت. واقعیت پیرامون از هر فیلم ترسناکی هراسناک تر بود. بمب های واقعی، ترسی واقعی داشتند و در این شرایط، هیولاهای روی پرده بیشتر خنده آور بودند تا ترسناک. ژانر، دچار فاحشی شد. کمپانی ها دیگر برای ساختن فیلم ترسناک پول خرج نمی کردند چراکه مردم حالا نمی ترسیدند. اما با گذشت چند سال از جنگ جهانی دوم، جوانه های شکل جدید از فیلم های ترسناک، سر از مخروبه های جنگ برآورد. 15 سال بعد از جنگ هیچکاک با «روانی»اش ترس را به اصیل ترین شکل ممکن به گیشه ها بازگرداند. استاد دلهره این بار اما از روشی متمایز برای ترساندن مخاطب استفاده کرد. او در «روانی» داستان قاتل دیوانه ای را روایت کرد که با ظاهری عادی، زنان عادی شهری عادی را سلاخی می کرد. هیچکاک فهمیده بود که اگر از مخاطبش امنیت را بگیرد او را خواهد ترساند. پس داستان «روانی» را در زمان حال روایت کرد. او با این کار به مخاطبش هشدار می داد که قاتل فیلم در همین زمان و در مکانی شبیه به همین مکان دست به جنایاتی چنین هولناک می زند. او اعتماد را از مخاطبانش می گرفت و در واقعیتی جعلی غرقش می کرد. مخاطب «روانی» با دیدن قربانیانی تا این حد آشنا و هیولایی تا این حد عادی، تا بن دندان به خود می لرزید و می می اندیشید که نکند قاتل روی صندلی بغلی به انتظار من نشسته باشد. موفقیت این فیلم جرقه ای شد برای فیلم های بسیار موفق ترسناک در دهه های 60 و 70.
می گویند عصر طلایی این ژانر، با اکران فیلم «شب مردگان زنده» اثر جورج ای رومر، آغاز شده است. این فیلم به همراه «بچه رزماری» اثر بی همتای رومن پولانسکی، در پیروری از فیلم راهگشای «روانی» روشهایی یکسره متفاوت برای ترساندن مخاطب حالا مقاوم تر برگزیدند. گرچه موجوداتی شبیه زامبی ها و فرقه های شیطان پرستی در فیلم های پیش از 1968 هم وجود داشتند اما رومر و پولانسکی این هیولاها را وارد زندگی عادی کاراکترهایشان کردند. زندگی هایی که به شدت به زندگی مخاطبانشان شبیه بود. اگر در گذشته ترس تنها به سراغ آنهایی می آمد که در نقاط ترسناک و دوردست زندگی می کردند، رومر زامبی ها را در دل شهری مدرن به جان آدم ها انداخت و پولانسکی زنی بسیار عادی را تصویر کرد که در قلب آمریکای آشنا، شیطان را باردار است. این چرخش گستاخانه محتوا، ترسناک ترین هیولاها را با زندگی عادی مردم پیوند داد و آنها را از هر زمانی بیشتر ترساند. این فرمول آن قدر قوی بود که به مدت لااقل 15 سال گیشه ها را به تسخیر ترسناک ها درآورد. «کشتار با اره برقی در تگزاس»، «آرواره ها»، «طالع نحس»، «جن گیر» و... مردم را بیش از هر زمانی در تاریخ سینما ترساندند. اما همه آنها مدیون نابغه ای بودند که با «روانی»اش به ما گوشزد کرد، ترس در چند قدمی ماست.
عصر ما: هندی کم و دیگر اهریمنان
در اواسط دهه 90، با ظهور اینترنت، سطح درک مردم از محیط پیرامون جهشی خیره کننده پیدا کرد. حالا مخاطب سینما، تماشاگری بسیار باهوش بود که به سختی گول می خورد. او آن قدر به محیط اطرافش احاطه داشت که دیگر از هیولاهای ساختگی نمی ترسید. اما این پایان ماجرا نبود. این بار ترس از جای غریبی جوانه زد. با اکران فیلم «پروژه جادوگر بلر» در اواخر دهه 90، تماشاگران شکل جدید و بدیعی از ترس را تجربه کردند. این فیلم بسیار کم خرج، این بار با ادعای مستند بودن وارد کارزار شد. در تبلیغات فیلم ادعا می شد این فیلم براساس فیلم های ضبط شده گروهی سه نفره است که برای پیدا کردن جادوگر بلر به جنگل های سیاتل رفته اند. ترس حالا از هر زمانی واقعی تر بود.مردم فیلمی ویدئویی را می دیدند که حتی کارگردان هم نداشت. «جادوگر بلر» که تنها 20 هزار دلار خرج برداشته بود، 22 میلیون دلار فروخت. مردم از دیدن این فیلم مستند به شدت ترسیدند. هفت ماه بعد از اکران بود که گروه سازنده لب به اعتراف گشود و فرمول جدیدش را لو داد. آنها اعتراف کردند که حتی یک فریم از فیلمشان مستند نیست و آنها آن را کاملا از روی سناریویی از پیش تعیین شده ساخته اند. این اعتراف تبدیل به فرمول ترسناک های عصر ما شد. فیلم هایی نظیر «پدیده غیرعادی» که انگار از لابه لای فیلم های خانوادگی ای که با یک هندی کم معمولی ضبط شده اند سربرآورده اند. با دیدن فیلم «پدیده غیرعادی» قطعا به قدرتمندی این فرمول پی خواهید برد. برخی از آنها حتی اسم عواملشان را هم در فیلم ها نمی زنند. در تجربه هایی رادیکال تر، برخی از آنها حتی در سینما هم نمایش داده نمی شوند و ترجیح می دهند از طریق بلوتوث مخاطبانشان را پیدا کنند. حالا ترس دیگر واقعا به ما نزدیک شده، آن قدر که ما باید با هراس دکمه رکورد دوربین خانگی مان را روشن کنیم. اما چند سال یعد قطعا ما به این روش هم خو خواهیم کرد ولی سوال اینجاست که سینمای ترسناک آینده از چه راهی گلویمان را خواهد فشرد. هیولای آینده شاید تنها پنج سانتی متر با ما فاصله داشته باشد. از حالا باید سینمای سه بعدی را جدی گرفت.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تکناز]
[مشاهده در: www.taknaz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]
-
گوناگون
پربازدیدترینها