محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797700924
این نبرد بی فرجام است، رهایش کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - افغانستان باتلاق سربازان امریکایی است .نبردی که دلارهای ما و خون سربازانمان را می بلعد و محکوم به شکست است ریچارد هاس رهبر جمهوریخواهان امریکایی مایکل استیل دو هفته پیش مورد بدترین و شدیدترین انتقادها قرار گرفت. دلیل آن هم ادای تنها یک جمله بود:" افغانستان جنگ انتخابی باراک اوباما است . "مایکل استیل سخنان خود را به گفتن همین جمله محدود نکرد و به صراحت اعلام کرد که ایالات متحده نیز مانند دیگر قدرت های حاضر در افغانستان با شکست این کشور را ترک خواهد کرد. برخی منتقدان این بدبینی استیل را به باد انتقاد گرفتند. برخی او را به اشتباهی تاریخی متهم کردند و افغانستان را جنگ جورج بوش جمهوری خواه آن هم پس از یازدهم سپتامبر دانستند. اما منتقدان استیل در حقیقت تنها کسانی بودند که در این قضاوت اشتباه کردند. جنگی که این روزها در افغانستان جاری است با انچه که جورج بوش نه سال پیش جرقه آن را زد بسیار متفاوت است. این جنگ ، نبرد باراک اوباما است. استدلال ما نیز برای این سخنان انتصاب ژنرال دیوید پترائوس برای فرماندهی نیروهای امریکایی در افغانستان است. مردی که می رود سیاست های جدیدی را در باب ضد شبه نظامی گری در افغانستان پیاده کند . پس از گذشت نه سال از نبرد در افغانستان افزایش یا ادامه یافتن حضور نیرو های امریکایی در این کشور نمی تواند دستاورد خارق العاده ای داشته باشد که ارزش خون و دلارهای امریکایی را داشته باشد. زمان برای کاستن از طمع های ما در افغانستان فرارسیده است. باید دقت کنیم که این نوع نبردها و جنگیدن ها در حقیقت انتخابی هستند و نه التزامی. در اکتبر سال 2001 که امریکا به افغانستان حمله کرد،هدف کنار نهادن دولت طالبان بود. طالبان دست القاعده را در افغانستان باز گذاشت و همین مساله افغانستان را تبدیل به بهشت القاعده کرده بود . طالبان از قدرت کنار رفت، سران القاعده بازداشت، متواری و یا کشته شدند.در آن برهه زمانی افغانستان جنگ ضرورت ها بود برای دفاع از خود.در آن روزها لازم بود که افغانستان تبدیل به مکانی عاری از تروریست ها شود. پس از حمله به افغانستان، دولت جورج بوش نمی دانست که در مرحله آتی چه کاری از دستش برمی آید.در آن زمان من در وزارت امور خارجه کار می کردم و از سوی جورج بوش رابط میان کاخ سفید و وزارتخانه برای تبیین استراتژی دولت برای فرداهای افغانستان بودم. من تنها کسی بودم که تاکید داشتم پس از فروپاشی طالبان ما تنها فرصت اندک و طلایی خواهیم داشت برای ایجاد دولتی شاید ضعیف اما کاربردی . در همان جلسه هم من تاکید داشتم که امریکا نیز باید مانند کشورهای عضو ناتو رقمی برابر با 25 تا 30 هزار سرباز را در افغانستان نگاه دارد تا به دولت در تامین امنیت کمک کنند. تاریخ و فرهنگ افغانستان به گونه ایست که نمی توان به موفقیت های چشمگیر در این کشور امیدوار بود . افغان ها علاقه چمدانی به بازسازی ملی ندارند. برخلاف عراقی ها که تمام تلاش خود را به کار می گیرند تا از کشور خود الگوی دموکراتیک برای جهان عرب بسازند در افغانستان کسی اینچنین رویایی در سر ندارد. زمانی که باراک اوباما در سال 2009 میلادی سکان امور در کاخ سفید را در دست گرفت اوضاع در افغانستان هر روز بدتر از دیروز می شد . طالبان باز هم جای محکمی برای پاهای خود یافته بودند. زنگ های خطر در کابل به صدا در آمد که طالبان به زودی با فعالیت های خود، موجودیت دولت حامد کرزای را زیر سوال خواهد برد . اوضاع آنچنان آشفته بود که باراک اوباما راهی ندید جز اعزام 17 هزار نیروی تازه نفس به افغانستان. از همان روز تا امروز باراک فرصت های بسیاری داشته است برای بازتعریف و باز احیای اهداف امریکا در افغانستان اما هر بار در مسیر تعدیل گام برداشته است . در ماه مارس 2009 و پس از به اصطلاح نخستین بازبینی اوباما هدف خود در افغانستان را اینگونه تشریح کرد: بر هم ریختن بهشت امن القاعده در افغانستان و پاکستان به گونه ای که فرصت بازگشت از آنها گرفته شود . حقیقت اما چیزی فراتر از ریشه کنی القاعده بود و اوباما در همان سخنان هم به این حقیقت اعتراف کرد: نیروهای مازاد ما در جنوب و شرق افغانستان بر انهدام بقایای طالبان متمرکز خواهند شد . در نگاهی کوتاه بینانه می توانیم بازگشت القاعده را به بازگشت طالبان تعبیر کنیم. در اینچنین شرایطی بود که امریکا به شدت درگیر ناآرامی های داخلی در افغانستان شد . تلاش ها برای دفاع از دولتی ضعیف و مفسد هم تسریع شد و در نهایت باز هم اعزام نیرو و این بار 4 هزار سرباز تازه نفس دیگر. پنج ماه پس از این تاریخ ها بود که باز هم بازبینی دوم پرونده افغانستان تمام شد و این بار باراک اوباما هدف از حضور در افغانستان را انهدام بهشت القاعده در افغانستان خواند.البته این بار هم اوباما به همین جملات قناعت نکرد: ما باید ریشه طالبان را بخشکانیم و حتی کوچک ترین فرصت ها برای بازگشت این گروه را از میان برداریم. باید در مسیر افزایش توان نظامی و بدنی نیروهای امنیتی افغانستان برآییم تا آنها نیز اندک اندک مسئولیت دولت خود را عهده دار شوند . در این برهه زمتاتنی بود که تناقض در سیاست های اوباما موج زد . از یک سو 30 هزار نیروی تازه نفس راهی افغانستان شدند تا هم طالبان را شکست دهند و هم از دولت ضعیف افغانستان مراقب کنند و از سوی دیگر باراک اوباما ضرب الاجل زمانی برای خروج از افغانستان تعیین کرد . امروز ما در مکانی ایستاده ایم که این استراتژی مبارزه با شبه نظامی گری اوباما جواب نداده است. ا نتخابات ماهآگوست سال گذشته که به دنبال آن حامد کرزای با تقلبی فاحش کرسی قدرت را حفظ کرد بهانه ای شد تا کرزای حتی همان مشروعیت پیشین را نیز از دست بدهد . نیروهای ناتو و سربازان امریکایی نیروهای طالبان را از قلب فعالیت های خود بیرون می رانند اما همزمان کرزای قادر به پر کردن خلا قدرتی بوجود آمده نیست. با این همه اوباما همچنان به استراتزی پیشین خود چسبیده است و تغییر ژنرال مک کریستال با دیوید پترائوس ، صحه ای بر این ادعا است . تا ماه دسامبر نیز که سومین بازبینی از راه برسد قرار نیست تغییری در استراتژی حاصل شود . اوباما در حال حاضر با چهار گزینه در افغانستان روبه رو است :1. ادامه دادن مسیر فعلی. مبازره با طالبان و اموزش نظامی افغان ها تا سال آتی و تعیین تعداد سربازانی که باید به منزل بازگردند البته با توجه به شرایط زمانی . این راهکار اما محکوم به شکست است چرا که دولت افغانستان هیچ دورنمایی برای تحویل گرفتن قدرت و برقراری ثبات از خود نشان نمی دهد . 2. عقب نشینی سریع و بدون قید و شرط از افغانستان . این استراتزی هم بی شک منجر به سقوط دولت حامد کرزای و بازگشت غرور امیز طالبان می شود . 3. آشتی ملی که در حقیقت واژه ای بیش از اندازه محترمانه برای مصالحه با شبه نظامیان است. این استراتزی نیز شکست می خورد چرا که درست در روزهایی که تعدادی از رهبران طالبان مشغول مذاکره هستند ، طیف تندروتر اقدام به استفاده از این فرصت طلایی و تضعیف دولت می کنند. 4. گزینه دیگر هم مورد پیشنهادی سفیر سابق ایالات متحده در هند است بر مبنای واگذاری اختیار یک منطقه از افغانستان به طالبان. این قسمت هم مناطق پشتو نشین جنوب افغانستان است . بر این اساس ایالات متحده در این منطقه فرصتی به القاعده نمی دهند و اگر از قوانین مد نظر ایالات متحده تخطی کنند با حملات بی امان انها روبه رو خواهند شد .این استراتژی در پاکستان جواب نداد و همین شکست در افغانستان نیز در انتظار ان خواهد بود . اکنون پرسش نهایی این است که بالاخره تکلیف اوباما چیست؟ تنها راه برای رسیدن به پاسخ تعیین غایت نهایی امریکایی ها در افغانستان است : نخست بیرون راندن القاعده و اطمینان از عدم بازگشت انها و دوم تامین امنیت پاکستان. این اهداف نیز به این راحتی قابل تامین نیستند. نبردی که ما در افغانستان آغاز کرده ایم موفقیت آمیز نخواهد بود و البته ارزش ایستادن و مقاومت کردن را هم ندارد . افغانستان تا همین امروز هم باتلاق بسیاری از سربازان امریکایی شده است . به نفع همه ما است که بپذیریم افغانستان مشکلی نیست که حل شود بلکه شرایطی است که باید آن را مدیریت کرد .نیوزویک هجدهم جولای / ترجمه: سارا معصومی *ریچارد هاس ریاست شورای سیاست خارجی ایالات متحده را عهده دار است .
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 368]
-
گوناگون
پربازدیدترینها