محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799341858
الهام: نیروی انتظامی به درخواست رئیس جمهور عمل نکرده است
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: الهام: نیروی انتظامی به درخواست رئیس جمهور عمل نکرده است رئيس جمهور، چندين بار از طريق وزير كشور از نيروى انتظامى خواسته است كه طرح خود را در اين خصوص ارائه كنند و هنوز هم انتظار برنامه جامع اين نيرو را در اين خصوص دارد، اگر نيروى انتظامى خود را متولى طرح جامع مى داند دولت آماده دريافت و بررسى طرح است چون تاكنون چنين برنامه جامعى ارائه نشده است. غلامحسين الهام ، سخنگوی دولت در یادداشتی با عنوان "محبت بيامد، معصيت ببرد" که در روزنامه ایران منتشر کرده ، به طرح ارتقاى امنيت اجتماعى پرداخته و می نویسد: نيروى انتظامى، مدتى است طرحى را پيگيرى و اجرا مى كند كه به طرح ارتقاى امنيت اجتماعى موسوم شده است. اين طرح از پاكسازى سطح شهرها از معتادان و تعقيب و دستگيرى اراذل و اوباش و جرائم سازمان يافته تا مبارزه با بدپوشى، بدحجابى و عدم رعايت عرف و شئون اخلاقى در پوشش را در برمى گيرد. در حقيقت اين طرح شامل بخش غالب وظايف و مأموريت هاى اين نيروى خدوم و حساس و پركار مى شود؛ پليس دو قسم وظيفه دارد و بدين خاطر به پليس ادارى و پليس قضايى تقسيم مى شود. پليس آنگاه كه به تأمين امنيت و آسايش عمومى مى پردازد، پليس ادارى است و تحت امر دستگاه اجرايى. و آنگاه كه با جرم و ناهنجارى هاى مجرمانه برخورد مى كند پليس قضايى است و تحت امر مقامات قضايى. و در اين قسم وظيفه ضابط دادگسترى خوانده مى شود. از عنوان طرح برمى آيد كه برنامه جامعى است كه هر دو بخش را دربرمى گيرد. از كلمه «ارتقا» اين گونه استنباط مى شود. موضوع بحث، بخشى از طرح راجع به بدحجابى و عدم رعايت موازين شرعى در پوشش است. بخش كيفرى اين موضوع در قانون مجازات اسلامى ( بخش تعزيرات) در تبصره ماده ۶۳۸ اين گونه ذكر شده است:«زنانى كه بدون حجاب شرعى در معابر و انظار عمومى ظاهر شوند به حبس از ده روز تا دوماه و از پنجاه هزار تا پانصد هزار ريال جزاى نقدى محكوم خواهند شد.» * نيروى انتظامى، ضابط دادگسترى اگر نيروى انتظامى در مقام اعمال اين حكم قانون جزايى باشد، طبيعى است كه ضابط دادگسترى است و بايد طبق ضوابط و معيارهاى آن و تحت نظر مقامات قضايى عمل نمايد. در اين صورت به اجازه دولت و هماهنگى با دولت نيازى نيست. نكته لازم اين است كه صفت ضابط را از سوى قانون داشته باشد كه دارد. و در عمل هم با اشراف، نظارت و دستور مقام قضايى كه به طور مشخص رياست ضابطان با دادستان است، اقدام نمايند. سياست كيفرى و قضايى در اختيار قوه قضائيه بوده و طبيعى است كه اين قوه سياست هاى مناسب خود را در اين بخش بايد پى بگيرد. ارزيابى ثمرات و رفع نواقص و اشكال هاى آن با اصلاح قانون يا ساختار يا رفتار نيز از همين طريق دنبال مى شود. لذا چنانكه قبلاً اعلام شد، دولت به معناى رئيس جمهور يا هيأت وزيران فارغ از اين مسئوليت است. نكته مهم ديگر آن است كه اگر طرح جامعى تدارك شده كه اعم از بخش قضايى است و سياست تربيتى، اصلاحى و بازدارندگى را دنبال مى كند كه مداخله همه بخش ها را لازم دارد و به نحوى اتخاذ همه ظرفيت ها و استعدادهاى فرهنگى، اجتماعى، براى اصلاح يك رفتار فرهنگى است، بايد به دولت نيز ارائه شود كه چنين نشده است.* در انتظار طرح جامعرئيس جمهور، چندين بار از طريق وزير كشور از نيروى انتظامى خواسته است كه طرح خود را در اين خصوص ارائه كنند و هنوز هم انتظار برنامه جامع اين نيرو را در اين خصوص دارد، اگر نيروى انتظامى خود را متولى طرح جامع مى داند دولت آماده دريافت و بررسى طرح است چون تاكنون چنين برنامه جامعى ارائه نشده است. * جامعه ايرانى، جامعه پاك زيست ۱ـ جامعه ايرانى، حتى قبل از اسلام، اهل عفاف، حجاب و پاك زيستى بوده است. پوشش سنتى ايران در همه ادوار تاريخى به دور از برهنگى، تن نمايى، در عين حال برخوردار از تنوع و زيبايى است. ۲ـ خصايص مثبت فرهنگى و زمينه ها و قابليت هاى ارزشمند درونى اين جامعه، استعداد پذيرش اسلام را در جامعه ايجاد كرد. اين روح فرهنگى سبب شد كه اين جامعه برخوردار از سازوكارهاى تمدنى، خيلى راحت آغوش به روى حقيقت اسلام بگشايد. و بى نياز از جنگ و مقاومت، نه تنها پذيراى حقيقت اسلام بشود كه خود حافظ آن از زنگارهاى قدرت هاى انحرافى و كژراه ها و كج انديشى ها بشود و اين حقيقت زلال را از منشأ آن اهل بيت عليهم السلام دريافت كند كه «اهل البيت ادرى بما فى البيت.» «سلمان فارسى» نماد فرهنگ توحيدى است كه پيامبر اعظم (ص) در وصف او فرمود: «منا اهل البيت» و ما مفتخريم كه سلمان از ماست و ايرانى است. ۳ـ ستيز رضاخانى با فرهنگ دينى و اسلامى مردم اين سرزمين، نقطه سياه تاريخ سياسى ايران عزيز است. لذا فرهنگ سوزى قلدرانه و مقلدانه او هرگز از اذهان ملت بزرگ ايران پاك نخواهد شد. يكى از جلوه هاى اين فرهنگ سوزى مبارزه با حجاب و پوشش اسلامى و ملى بود كه با مقاومت تاريخى زنان جامعه ما مواجه شد. مقاومت زنان، در برابر اين فرهنگ سوزى، بى نظير و ماندگار است. زنانى كه با اختيار خود از خود سلب آزادى كردند و در منازل خود را محبوس نمودند و تن به آزادى هاى ولنگارانه رضاخانى ندادند و آزادگى حقيقى را معنى كردند. در خاطرات يكى از رجال برجسته و معروف دوره رضاخان مى خواندم بعد از آن كه با اكراه و اجبار همسرش را با پوشش پهلوى در يك جلسه عمومى براى چند ساعت، حاضر كرده بود، اين زن از شدت تألم بيمار شد و به فاصله اندكى بعد از آن دق كرد و مرد. ۴ـ با وجود فساد زايدالوصف پهلوى دوم، كه همه ابزارهاى فرهنگى و اجتماعى را براى خشكاندن ريشه هاى دين، اخلاق و پاكدامنى به كار گرفته بود و در اوج افساد اخلاقى محمدرضا، ناگهان حركتى خودجوش ميان زنان خصوصاً جوانان دبيرستانى و دانشگاهى آغاز شد و حجاب به عنوان نماد دختران و زنان مسلمان فرهيخته در كامل ترين شكل خود -چادر- متجلى شد و رژيم شاه را به تأمل واداشت و به جد نگران كرد. اين شرايط به تدريج منتهى به انقلاب اسلامى و تظاهرات گسترده خيابانى با پوشش كامل اسلامى گرديد و به تدريج اين حركت متشكل از همه قشرها -باحجاب و بدون حجاب- به يكپارچگى منتهى شد. به گونه اى كه حتى آنانى كه در اين حركت وارد شده و حجاب را رعايت نمى كردند به فطرت پاك خود بازگشتند و به پوشش اسلامى روى آوردند و اين روند رو به گسترش نهاد. ۵ـ با پيروزى انقلاب اسلامى، اين تحول، درونى و نهادينه شد. به طورى كه در اولين سال پيروزى انقلاب اسلامى وقتى زمزمه شد اقليتى بسيار اندك درصددند كه برهنگى و بى فرهنگى را در سواحل درياى شمال تكرار كنند امام با قاطعيت و اطمينان ويژه اى كه به باورهاى مردم داشتند، با استفهامى انكارى فرمودند مگر مردم شمال، مى گذارند چنين شود ! يعنى كه اين فرهنگ درونى و پشتوانه اعتقادى مردمى دارد. با فاصله زمانى دو سال از انقلاب اسلامى، بى هيچ بخشنامه دولتى، مردم ايران همگان حجاب و پوشش اسلامى را برگزيدند. با انقلاب فرهنگى و پس از بازگشايى دانشگاه ها، چهره دانشگاه ها به طور طبيعى تغيير كرد و پوشش اسلامى فراگير شد آن هم با غلبه چادر. بى پشتوانه دستور ادارى و تحكم حكومتى. در مصاحبه اى يك اقليت دينى ابراز داشت اقليت ها نه تنها از استفاده از حجاب ناراحت نيستند كه خانواده هاى مسيحى از اين روند در جهت استحكام خانواده استقبال مى كنند. ۶ـ پوشش فرهنگى و فرهنگ پوشش و پرهيز از برهنگى هميشه داخلى و برهنگى و فرهنگ برهنگى وارداتى، تحميلى و تقليدى بوده است. تهاجم فرهنگى بيگانگان كه به دليل ظرفيت هاى دينى و اخلاقى جامعه ما ناگزير به گسترش اين تهاجم تا شبيخون و ناتوى فرهنگى شدند، اين نجابت و متانت را پيوسته هدف گرفته است تا از اين طريق تفكر دينى را شست وشو دهند و از اين مسير اهداف شيطانى خود را دنبال كنند. مع الوصف توفيق آنان به رغم هزينه هاى گزافى كه كردند به اندازه اين هزينه ها نبوده است. انحطاط، حركت در مسير سراشيبى است كه هر زمان سرعت سقوط افزونى مى گيرد و قرار گرفتن در اين مسير شتاب نابودى را هر لحظه بيشتر مى كند ولى مقاومت درونى جامعه موجب شد كه جوانان خود را در اين مسير قرار ندهند. و هميشه دم خروس تمدن غربى را از آستين ابتذال در پوشش، مشاهده كرده و همين اسباب مقاومت شده است. اگر به حجم اين تهاجم در اين سال ها توجه كرده، دغدغه هاى رهبرى معظم انقلاب را هم مشاهده كنيم، سستى دستگاه هاى فرهنگى و اجرايى حكومت را هم در كنار آن بگذاريم، در مى يابيم كه مهمترين عامل بازدارنده «مقاومت درونى» بوده است. چه بسيار كه متوليان فرهنگى خود را در مسير تندباد اين تهاجم قرار داده و در آتش اين فتنه دميده اند. اما بندهاى اخلاقى و معنوى جامعه خصوصاً ميان جوانان گسسته نشد. در عين حال آسيب هاى حاصل شده را هر چند اندك هم باشد نبايد ناديده انگاشت و نبايد نسبت به آن احساس نگرانى نكرد و بى مسئوليتى متصديان فرهنگى را و گاهى همسويى آنان با اين روند را بى مقدار شمرد. مهم آن است كه گناه خويش را بر عهده قربانيان گناهكارى خود قرار ندهيم.۷ـ امروز حل برخى معضلات موجود ناشى از اين تهاجم و وادادگى، گناه پذيرى برخى متوليان و گناه زدگى جامعه، در گرو برنامه اى جامع و به سامان و فراگير است و ملاحظات زير در آن لازم است: الف ـ «حرام» و «حلال» الهى، دو كليد واژه اساسى زندگى فردى و اجتماعى است و بنيان حكومت دينى. چرا بى پروا از اين «حلال» و «حرام» سخن نمى گوييم. البته تبيين عقلانى و آثار ملموس و محسوس اين امور در زندگى و كمال و سعادت انسان، مفيد و گاهى ضرورى است. لكن فرهنگ سازى و تقويت فرهنگ عمومى در اين خصوص و تعيين مرزها و حدود در اين زمينه ضرورى است. گريز و اجتناب در اين عرصه ها، خود وادادگى فرهنگى و «دينى» است. مطمئن باشيم جامعه دينى ما بهترين ظرفيت پذيرش حلال و حرام را دارد. مرز اين حلال - حرام كه در قانونگذارى چارچوب خود را دارد، در عمل و اجرا بايد به وسيله متوليان واحد و داراى اين صلاحيت ها و دقيق و قاطع براى جامعه بازگو شود، خروج از هر كدام از اين حدود چه حلال خدا را حرام كردن و چه حرام الهى را حلال نمودن، خروج از اصول حكومت دينى است. استفاده سليقگى و بى ضابطه از اين امور آسيب بزرگ به دين است و آغازگر فتنه: «انما بدء وقوع الفتن اهواء تتبع و احكام تبتدع.» (نهج البلاغه)اين امور را بايد واضح و شفاف تبيين كرد و هم با عمل و رفتار الگوسازى نمود. ب ـ تعارض هاى رفتارى ميان اين فكر و عمل، بزرگترين آفت اصلاح رفتار فرهنگى است.نمى توان يك پوشش را در كوچه و خيابان «جرم» دانست و در صدا و سيما، آن را الگوى پوشش مترقى و روز، تعريف كرد.يكى را به خاطر اين پوشش به تذكر و اخطار و بند كشيد و ديگرى را با همين سلك و ... تشويق و تمجيد كرد.يكى را فحشا دانست و ديگرى را هنر! نمى شود، «دست دادن» (مصافحه) مردان با زنان و دختران از يك سو موجه باشد و با لبخند اهل دين و نظر مواجه شود و در جاى ديگر نگاه كردن گناه و قابل تعزير!در خيابان نوع خاصى از پوشش تبرج باشد و در مراسم ديگر «رقصيدن» مباح! «حلال» و «حرام» الهى تعارف بردار نيست! اين كه كدام درست است، در اختيار صاحب نظران و فقيهان است و نظارت بر اجراى درست آن هم وظيفه متصديان حكومت. ولى اين يك گزاره اجتماعى است كه جامعه را بايد از اين تعارض ها نجات بدهيم. اين بخش را به يك مسأله از تحريرالوسيله امام راحل در باب امر به معروف و نهى از منكر ختم مى كنم: مسأله ۱۵ - ج اول - ص ۴۸۲- از والاترين مصاديق امر به معروف و نهى از منكر و بالاترين و لطيف ترين آنها و شديدترين در تأثيرگذارى و نافذترين آن در قلوب و نفوس آدميان، خصوصاً وقتى آمر يا ناهى از علماء و رؤساى مذهب (اعلى الله كلمتهم) باشد به اين است كه از كسى صادر شود كه ملبس به رداى معروف - چه واجب و چه مستحب و اجتناب كننده از منكر بلكه مكروه باشد و متخلق به اخلاق انبياء و روحانيون و منزه از اخلاق سفيهان و اهل دنيا به گونه اى كه با فعل خود و «زى» و «اخلاق» خود آمر و ناهى باشد و مردمان به او اقتدا كنند. جوانان نياز به الگوى عملى در همه عرصه ها دارند. الگوهاى متعارض، جامعه را به سامان نمى رساند. ج ـ امور فرهنگى و اخلاقى و خصوصاً دينى را نبايد وجه المصالحه اهداف و اغراض سياسى و حزبى نمود. كسانى كه تلاش مى كنند از فرهنگ و دين، بهره بردارى ابزارى حزبى و انتخاباتى كنند هم به دين خيانت مى كنند هم به جامعه جفا. مرزها را نبايد در هم ريخت. به همين اشارت بسنده مى كنم كه در خانه اگر كس هست يك حرف بس است. د ـ رفتار انتظامى يا قضايى صرف يك مشكل يا معضل فرهنگى را حل نمى كند. رفتار قضايى يا انتظامى به عنوان آخرين راه و در حداقل لازم بايد مورد استفاده قرار گيرد كه (آخرالدواءالكى) سوزاندن آخرين چاره است. به نظر مى رسد اصلاح الگوها و تبليغ صحيح و مؤثر و كارآمد و رفع تعارض هاى فكرى و رفتارى، نياز به استفاده انتظامى و كيفرى را منتفى كند.از طرفى برخورد كيفرى صرف، بدون حذف بسترها، چرخيدن بى حاصل به گرد خود بلكه حركت مضر به خاطر تجرى و بى اثرى آن خواهد بود. در عين حال برخورد انتظامى و كيفرى هم حتى در حداقل خود ملاحظاتى دارد كه اگر مراعات نشود چه بسا نقض غرض مى باشد و سكنجبين، صفرا بيفزايد. برچسب و انگ مجرمانه خوردن خصوصاً بر پيشانى جوانان، خطر بزرگى است كه ممكن است راه برگشت به زندگى سالم را غيرممكن كند.اگر با رفتار ناشى از غفلت به گونه اى عمل كنيم كه برچسب فساد و افساد بر زندگى فردى يا خانوادگى وارد شود غفلت را به فساد تبديل مى كنيم و پل هاى پشت سر اين گروه را تخريب مى كنيم. اين برخوردها بسيار ظريف است و به سرنوشت جوانان برمى گردد. جامعه ما از حساسيت خوب و مناسب فرهنگى برخوردار است. در اين فرهنگ اگر جوان يك خانواده اى در محله به فساد بدنام شود، آيا امكان زندگى سالم را در محيط خود خواهد داشت اين كه خانواده ها تلاش مى كنند فرزندانشان يك شب بيرون از خانه بسر نبرند به ضرب المثل هاى متعدد در زبان فارسى تبديل شده است. از اين حساسيت مثبت بايد به نحو مناسب بهره گرفت و موجب دامن زدن به آن نشد. بى دقتى در اين امور چه بسا كه به دفع فاسد به افسد بينجامد كه غيرعقلانى است. به ماجراى آن آدم مى ماند كه از شستن گربه نهى شد به خاطر جبران كار گربه را كشت زيرا آن قدر گربه را چلاند تا خشك شود.قانون براى برخوردها و تعقيب حتى بزهكاران جوان، تمهيداتى فراهم كرده است. قانونگذار در برخورد با جرايم جوانان، حتى دادسرا و دادستان را از ورود به اين حيطه نهى نموده و مستقيماً خواسته است از طريق دادگاه و بى واسطه نيروى انتظامى و از طريق مربيان و خانواده عمل شود.قانون آئين دادرسى كيفرى (تبصره ماده ۱۳۰) در بازجويى از زنان رعايت موازين شرعى را الزامى كرده و بدان تأكيد كرده است. اين اشاره اجمالى قانون گوياى نگرانى قانونگذار متشرع و دقتى بوده كه در اين عرصه بايد حتى نسبت به متهمين جرايم سنگين لحاظ كرد. چه رسد به امورى كه ممكن است برخى از آنها حتى جرم نباشد.و ـ نگاه يكسان به معضلات ناشى از بى توجهى و غفلت فردى در پوشش مجرمين حرفه ا ى و سازمان يافته و مفسدين و كسانى كه با خانه هاى فساد و توليد و ترويج محصولات مبتذل نسل ها را به فساد مى كشانند و قاچاقچيان موادمخدر... در يك برنامه و با يك عنوان، خطر برچسب خوردن و تحقير را افزايش مى دهد؛ بايد مرز غفلت را از فساد و فساد را از افساد تفكيك كرد و همه را در يك قالب و در يك طرح قرار نداد.در زبان گفتار با گروه ها و طبقات را بايد از هم تفكيك كرد. نبايد تصور كرد كه جامعه تبهكار است و با مردم با زبان تبهكاران سخن بگوييم. هميشه بايد حساب مردم را از اقليت هنجارشكن تفكيك كرد. اگر اندكى اصرار و لجاجت بر قالب شكنى و هنجار شكنى وجود داشته باشد آن را نبايد نماد همه جامعه بدانيم. اگر كسى در محله بدنامى قدم زد، او را بدنام نكنيم. آرام او را از اين محيط خارج كنيم.ه ـ صداقت در گفتار، هماهنگى در رفتار، پرهيز از چندگانگى در انديشه و بيان اجتناب از الگوساز هاى مغاير و متعارض، تعميق آموزش ها و تقويت باورهاى ايمانى، محبت مربيان نرم، استفاده از واعظان متخلق فهيم و كارشناسان صاحب نظر، اساسى ترين مراقبت ها از اين روح فرهنگى است. چراكه بستر درونى در جامعه فراهم است. اين فطرت ها را بايد تحريك و بيدار كرد. و محبت كارسازترين ابزار است.غيرت دينى و حميت فرهنگى برادر عزيزم جناب احمدى مقدم را مى ستايم ولى بگويم كه جامعه ايرانى اسلامى ما سرشار از اين غيرت است. بنده نيز مسلمانم. حجاب را از احكام مسلم دين حنيف مى دانم. هم قلباً باور دارم هم عقلاً آثار آن را در سلامت و تهذيب و ارتقاو كمال جامعه مؤثريافته ام.هم در بيست وچند سال انقلاب اسلامى به عنوان يك چالش و مسأله با آن درگير بوده ام. هم موضع مسئولان سياسى و فرهنگى را در اين خصوص مى شناسم. و هم به سلامت و پاكى جامعه و خصوصاً جوانان اعتقاد دارم و خود آنان را ظرفيت مهمى بر اين تهذيب و پاكى مى دانم. فكر مى كنم بخشى از مشكل خود ما هستيم. اگر جناب احمدى مقدم عزيز، باور دارد كه مسأله فرهنگى ابعادى فرا انتظامى و امنيتى دارد و خود را متولى حل مشكل مى داند طرح جامع خود را به دولت ارائه دهد. و اگر تصور آن دارد كه نيازى به ارائه طرح به دولت نيست چرا انتظار دارد دولت را به روش هايى بكشاند كه نمى دانيم به كجا مى انجامد و چه بسا برخى نگرانى هاى ناشى از آن نيز محسوس است.مناسب مى دانم كلامى لطيف از تأثير اعجاز گونه محبت را در مبارزه با ناهنجارى ها از تفسير كشف الاسرار و عدة الابرار و حكمى دقيق و عميق از فتواى امام (ره) عزيز و راحل را حسن ختام اين نوشته قرار دهم: در «كشف الاسرار و عدة الابرار» گفته است:«بويزيد بسطامى قدس الله روحه در راهى مى رفت، آواز جمعى به گوش وى رسيد خواست كه آن حال باز داند، فرا رسيد، كودكى ديد، درلژن سياه افتاده و خلقى به نظاره ايستاده همى ناگاه مادر آن كودك ازگوشه اى در دويد و خود را در ميان لژن افكند و آن كودك را برگرفت و برفت. بويزيد، چون آن بديد وقتش خوش گشت نعره اى بزد، ايستاده و مى گفت: «شفقت بيامد آلايش ببرد، محبت بيامد معصيت ببرد، عنايت بيامد جنايت ببرد.»و امام عزيز در تحرير ج ۱ مسأله ۱۴ ص ۴۸۱ درباب امر به معروف و نهى از منكر چنين فرموده اند: «ينبغى ان يكون الامر بالمعروف و الناهى عن المنكر فى امره و نهيه و مراتب انكاره كالطبيب المعالج المشفق والاب الشفيق المراعى مصلحه المرتكب و ان يكون انكاره لطفاً و رحمه عليه خاصه و على الامه عامه عمن يجرد قصده لله و لمرضاته و يخلص عمله ذلك و ان شوائب اهويه نفسانيه و اظهار العلو ان لايرى نفسه منزهه ولالها علواً و رفعة على المرتكب فربما كان المرتكب ولو لكبائر صفات نفسانيه مرضيه لله تعالى احبه تعالى لها و ان ابغض عمله و ربما كان الامر والناهى بعكس ذلك وان خفى على نفسهشايسته است كه آمر به معروف و ناهى از منكر در امر و نهى و مراتب بازداشتن از منكر، همانند طبيبى معالج و دلسوز، پدرى مهربان و حافظ مصلحت مرتكب، عمل نمايد. و مراتب نهى و بازدارندگى او لطف و رحمت بر مرتكب و عموم مردم باشد. قصد و نيت خود را براى خداوند خالص كند و در پى رضايت او رفتار خود را خالص گرداند و از شائبه هاى خودخواهى هاى نفسانى پاك سازد. در نهى از منكر نفس خود را منزه تر و برتر نداند و طينت و باطن خود را پاك تر و منزه تر از مرتكب گناه تصور نكند، چه بسا كه مرتكب گناه هرچند گناه كبيره باشد صفات نفسانى خوبى داشته باشد كه مورد رضايت حق تعالى است و خداوند متعال به خاطر اين صفات او را دوست بدارد اگر چه از اين عمل او مبغوض باشد و چه بسا كه آمر يا ناهى به عكس اين حالت، خصوصيات نفسانى زشتى داشته باشد كه از خود او مخفى مانده است و اين تذكار آخر، شرط اثرگذارى همه كسانى است كه با ناهنجارى ها مقابله مى كنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 308]
-
گوناگون
پربازدیدترینها