محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799603462
گزارش رژیم تجاری در دولت قبلی آماده شدهبود
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: اقتصاد > اقتصاد سیاسی - مهدی فاخری پویا دبیری مهر : پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی(WTO) از آن دست موضوعاتی بود که دولت نهم مدعی شد در طول مدت فعالیتش می تواند ایران را به این سازمان تجاری استراتژیک جهانی ملحق کند.این درحالیست دولت تا کنون و در طول فعالیت خود هنوز گزارش رژیم تجاری را به سازمان تجارت جهانی ارسال نکرده است. مهدی فاخری،پژوهشگر حوزه تجارت بین الملل است.وی از معدود کارشناسان WTO در ایران است که اشراف کاملی بر مسائل حاکم بر سازمان تجارت جهانی دارد. وی در گفت و گوی اختصاصی با "خبرآنلاین" می گوید یکی از مهمترین موانع نپیوستن ایران به WTO اینست که ما سالهاست در "ژئوپولوتیک" مانده ایم،درحالی که دنیا 20 سال است "ژئوپولوتیک" را رها کرده است و به ژئو اکونومیک پرداخته است. مهدی فاخری،دارای "دکترای علوم سیاسی از دانشگاه کمپلوتنسه مادرید"،"دبیر گروه سیاسی- حقوقی مرکز ملی مطالعات جهانی شدن"،"استاد دانشکده روابط بین الملل وزارت امور خارجه" و "معاون بین الملل اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران" نیز است. وی دو کتاب باعناوین "سازمان جهانی تجارت و سیاست خارجی ایران" و "راهکارهای الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت" به رشته تحریر درآورده است و مقالات متعددی در زمینه سازمان های اقتصادی بین المللی ایران منتشر کرده است. وی در این گفت و گو انتقادات جدی را نیز به عملکرد وزارت بازرگانی در مواجهه با فرآیند الحاق به WTO و کم توجهی به نقش بخش خصوصی در جهت بسط و گسترش فعالیت های تجاری در حوزه بین الملل مطرح کرده است.__________________________ چند سالی است که موضوع الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی مطرح است و مسوولان در اظهار نظرهای مختلف اعلام می کنند که فرآیند الحاق به روزهای نهایی خود نزدیک می شود،اما هر روز دریغ از دیروز.این امر نهایی نمی شود.از جنابعالی درخواست دارم برآیندی از این موضوع بگویئد و تاریخچه ای از فرآیند الحاق را توضیح دهید.ما هیچ وقت به فرِآیند الحاق نزدیک نشدیم.چرا که پیوستن به سازمان تجارت جهانی یک پروسه طولانی و پیچیده ای است.پروسه به این صورت است که در ابتدای کار،کشور متقاضی یک درخواست رسمی ارائه می دهد که ما هم این درخواست را سال 1996 ارائه دادیم.بعد در شرایط عادی این درخواست معمولا بلافاصله قبول می شود و یک گروه کاری تشکیل می شود که مذاکرت با آن گروه کاری در کوتاه ترین مدت، دو سال و نیم برای عمان به طول انجامیده است و در طولانی ترین مدت 16 سال برای چین طول کشیده است. بنابر این وقتی که آن مراحل مذاکره به خاتمه می رسد تازه می توانیم بگوییم که به مرحله الحاق نزدیک شده ایم.در مورد ایران ما 9 سال به دلیل مخالفت آمریکا به گنجاندن تقاضای ایران در دستور کار سازمان تجارت جهانی،اساسا هیچ کاری نداشتیم و "بیرون مشغول در زدن بودیم".از سال 2005 که تقاضای ایران پذیرفته شد ایران به عنوان عضو ناظر درآمده است و حق دارد در جلسات شرکت کند و مطالب مورد مذاکره را به داخل منتقل کند،لذا پروسه الحاق هیچ زمانی برایش متصور نیست،بستگی به روند مذاکرات با گروه کاری و یک مقدار اطلاعاتی که در اختیار مذاکره کننده قرار می گیرد و مهارت های مذاکره کننده ها دارد که می تواند در کوتاه شدن و یا طولانی تر شدن مذاکرت تاثیر داشته باشد.در شرایط فعلی ما یکی دو قدم برداشته ایم،یعنی تقاضای الحاق داده شده است،آنها هم پذیرفته اند،عضویت ناظر را هم داریم.رژیم تجاری هم پذیرفته شده است که این رژیم تجاری مبنای مذاکراتی است،اما این رژیم تجاری هنوز به صورت رسمی به سازمان داده نشده است،بنابر این مذاکرات ما هم با WTO آغاز نشده است.به عبارت دیگر دقیقا "در نقطه صفر به علاوه یک هستیم."یعنی ما هنوز هیچ مذاکره ای صورت نداده ایم که بخواهیم بگوییم در کجای آن هستیم. دلیل اینکه ما مذاکره ای را انجام نداده ایم چه بوده است؟آیا علت خاصی داشته است که در طول این سالها مذاکرات آغاز نشده است؟دلایل متعددی دارد.9 سال طول کشید که ما وارد دستور کار سازمان شدیم.5/2 سال طول کشید که در مباحث دستور کاری آمریکا با بررسی درخواست ایران برای الحاق اموافقت کرد،یعنی ما تقریبا 5/11 سال بیرون سازمان بودیم.الان نزدیک به 3 سال و چند ماه است که ما عضو ناظر شدیم.از آنجا به بعد مساله به خود ما بر می گردد.یعنی رژیم تجاری که پرسشنامه سازمان تجارت جهانی که به کشور های داوطلب الحاق داده می شود.این پرسشنامه 7 قسمت دارد.قسمت نخست درباره سیاست های کلان اقتصادی.قسمت دوم درباره سازمان هایی که این سیاست ها را تدوین و اجرا می کنند.قسمت سوم درباره سیاست های تجاری در بخش کالا.قسمت چهارم سیاست های تجاری در بخش خدمات.قسمت پنجم سیاست های تجاری در بحث مالکیت فکری.قسمت ششم قراردادهای تجاری دوجانبه و چند جانبه ای که ایران با کشور های دیگر دارد و قسمت هفتم سازمان هایی که ایران عضو آنها است.این 7 قسمت یک شمای کلی از وضعیت تجارت و اقتصاد کشور ارائه می کند.بعد همین موضوع مورد بحث قرار می گیرد و سازمان تجارت جهانی درخواست می کند که ایران بیاید سیاست های خود را نزدیک کند به استاندارد های این سازمان.این رژیم تجاری تهیه شده بود،به روز هم شده بود اما زمانی که انتخابات ریاست جمهوری سال 84 برگزار شد و دولت نهم روی کار آمد،وزارت بازرگانی که مسولیت مذاکرات را بر عهده دارد تصمیم گرفت که دوباره آنرا بررسی کند. در دولت،وزارت بازرگانی مسولیت تهیه این گزارش را دارد؟در دولت وزارت بازرگانی و وزارت خارجه.جنبه های سیاسی کار بر عهده وزارت خارجه است و جنبه های تجاری بر عهده وزارت بازرگانی،و چون همه وزارتخانه های درگیر کار هستند،وزارت بازرگانی فکر کرد که بایددولت جدید هم این گزارش را تائید کند.درحالی که قبلا یک کمیته عالی هماهنگی با حضور معاونین وزرا وجود داشت که این را تائید کرده بود. یعنی گزارش رژیم تجاری در دولت آقای خاتمی تهیه شده بود و به تائید کمیته عالی هماهنگی هم رسیده بود؟بله.در سال 83 این موافقت نهایی صورت گرفت و بر همان اساس همه متون ترجمه شده بود و به روز رسانی صورت گرفته بود،اما با روی کار آمدن دولت نهم وزارت بازرگانی فکر کرد که بد نیست دولت نهم هم یک نظری روی آن بدهد،که تا الان این نظر نهایی حاصل نشده است.خود متن رژیم تجاری یک مدتی بررسی آن در وزارتخانه های مختلف کار برد،نظر نهایی آمد اما اینکه از هیات دولت ابلاغ شود به وزارت بازرگانی که وزارت بازرگانی آنرا رسما به سازمان تجارت جهانی ارئه کند،این قسمت آخر اتفاق نیافتاده است.تاخیر حاصله از سال 96 تا 2009 اگر 13 سال تاخیر رخ داده است،10 سال به عهده خارجی ها بوده است و سه سال هم بر عهده خود ما است که مسائل داخلی باعث این تاخیر در ارائه گزارش رژیم تجاری شده است. در واقع اساسا مشکل خارجی در حال حاضر برای الحاق ایران به WTO وجود ندارد؟یک نکته ای که هست،اینست که وقتی گزارش رژیم تجاری را به WTO رائه می دهیم،آنها رئیس گروه کاری ما را مشخص می کنند و بعد مذاکرت گروه کاری صورت می گیرد.این کار می توانسته است سابقا نیز صورت گیرد.یعنی وقتی تقاضای ما پذیرفته شد و ما عضو ناظر شدیم،در شرایط عادی همان وقت گروه کاری ما می توانسته است تشکیل شود،بعد ما رژیم تجاری را ارائه دهیم.اما سازمان تجارت جهانی مصر است که ما اول رژیم تجاری را ارئه دهیم بعد گروه کاری تشکیل شود.یعنی آمریکایی ها مخالفت هایی کردند با کاندیداهای ما برای به عهده گرفتن ریاست گروه کاری.ما حتی اگر الان هم رژیم تجاری را ارئه دهیم الزاما به معنای عضویت در WTO نیست. چقدر موضوع تحریم و مسائل سیاسی و ژئوپولوتیکی بر موضوع الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی تاثیر گذاشته است؟همه مسائل سیاسی است.موضوع الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت در گرو روابط سیاسی است.به عنوان مثال تقاضای الحاق عراق به سازمان تجارت جهانی در زمان صدام حسین به هیچ وجه پذیرفته نشد،وقتی که آمریکایی ها عراق را اشغال کردند،خودشان تقاضای جدیدی نوشتند،در نخستین جلسه هم تصویب شد و عراق به سازمان تجارت جهانی پیوست!همین موضوع در مورد افغانستان هم اتفاق افتاد.تقاضای افغانستان هم از سوی آمریکایی ها نوشته شد و اولین بار پذیرفته شد.مذاکرات روسیه الان از نظر فنی به پایان رسیده است،اما 5 سال است که می گویند امسال سال پیوستن روسیه است اما هر سال آمریکا با این امر مخالفت می کند.یعنی قبل از اینکه سازمان تجارت جهانی یک سازمان اقتصادی و تجاری باشد،یک سازمان سیاسی است. حال اگر بپذیریم که مابه سازمان تجارت جهانی ملحق شویم،یکسری رویکردهایی باید داشته باشیم نسبت به موضوع اقتصاد که آنها ما را به عنوان یک کشور مورد توجه و مهم بپذیرند.به نظر جنابعالی این رویکرد ها و شرایط چیست؟نقل قولی هم می کنم از آقای دکتر نهاوندیان که ایشان گفته بودند که اگر هم ما الان به سازمان تجارت جهانی بپیوندیم کاری از پیش نمی رود،چه آنکه از یکسری شاخص های مقبول اقتصاد جهانی برخوردار نیستیم.اگر حتی این گیر برطرف بشود و گروه کاری تشکیل شود خود مذاکرات داخلی گروه کاری سالها طول خواهد کشید.الجزایر نزدیک به 20 سال است که مذاکرات الحاق را آغاز کرده است اما به پایان نرسیده است،روسیه سال 15 مذاکرات را می گذراند. کشور های آسیای مرکزی همگی در حال مذاکره هستند.قزاقستان،ازبکستان،ترکممنستان،آذربایجان در حال مذاکره هستند. فرمول خاصی برای الحاق وجود ندارد؟ببینید.به محض اینکه ما گروه کاری را شکل می دهیم و رئیس آن تعیین می شود،آنها گزارش رژیم تجاری ما را می خوانند.وقتی این گزارش را می خوانند یک مقدار سوال برایشان مطرح می شود.مثلا در ارتباط با اینکه چرا دولت شما بیشترین نقش را در اقتصا دارد،درحالی که قانون اساسی شما می گوید؛اقتصاد ایران از سه بخش "خصوص"،"دولتی" و "تعاونی" تشکیل می شود.این سوال را کتبی از ما می پرسند،ما باید کتبی به آن پاسخ دهیم.مشابه این سوالات دیگری می کنند.مثلا در همه جای دنیا سیاست های تجاری از سوی وزارت بازرگانی،کشاورزی و صنایع تدوین می شود،درحالی که در ایران برخی نهادهای غیر تجاری هم فعالیت تجاری دارند.در این مورد از ما سوال می کنند.یا اگر روابط تجاری و اقتصادی ما برایشان روشن نباشد از ما سوال می کنند.چند دور این سوالات به صورت کتبی و رفت وبرگشتی انجام می شود.بعد یکسری سوال دارند و از ما می خواهند که برویم به "ژنو" و به صورت شفاهی توضیح دهیم.مذاکرات در واقع از آنجا شروع می شود.مثلا می پرسند که اختیارت وزیر بازرگانی در تعیین سیاست های تجاری چیست؟اختیارت رئیس اتاق بازرگانی چپیست؟یعنی می خواهند بدانند که بخش خصوصی،دولتی و تعاونی چگونه در تجارت کشور تاثیر می گذارند.بعد پاسخ هم می دهند و راه حل می دهند.مثلا می گویند که برای اینکه بخش خصوص شما فعالتر بشود باید بهره بانکی را پائین بیاورید. این راه حل های آنها الزام قانونی است؟خیر.الزام نیست.توصیه است. یعنی تعیین تکلیف نیست؟اگر ما انجام ندهیم چه می شود؟در جای اول می مانیم و مذاکرات ادامه پیدا می کند.این مذاکرات در واقع متقاعد کردن کشور ها برای اینست که اگر بخواهند وارد یک گروهی شوند که 95 درصد تجارت دنیا در آن شکل می گیرد و همه قوانین تجاری دنیا نیز در آنجا شکل می گیرد،کشور های عضو باید با یک زبان با یکدیگر صحبت کنند.و این زبان هم زبان آزاد سازی تجارت،زبان از میان برداشتن موانع تجاری،زبان فعالتر شدن بخش خصوصی است.آنها یکسری اصولی دارند مثل شفافیت،جهان شمولی و عدم تبعیض تجاری. اینها اصول کلی است.باید همه کشور ها بپذیرند.وقتی سازمان تجارت جهانی به این رسید که کشور ها به این اصول پایبند شدند بعد مذاکرات دو جانبه شروع می شود.نماینده کشور های مختلف به نماینده کشور ما می گویند که شما باید نیاز های تجاری ما را فراهم کنید.برای یک کشور.یعنی هر کشوری به صورت اختصاصی از کشور دیگری تقاضای تجاری دارد.در انتهای این مذاکرات با هر کشوری یک توافقنامه امضا می شود،به هر کشوری هم امتیاز دهیم باید به کشور های دیگر هم این امتیاز را بدهیم.بعد جمع این امتیازات می شود "جدول تعهدات".این در سازمان تجارت جهانی به بحث گذاشته می شود،سپس به کشور مربوطه ارسال می شود و بالاترین مرجع قانونی این کشور اینرا تائید می کند که در صورت تائید مجلس و رهبری ما،ایران جزو سازمان تجارت جهانی می شود. روند الحاق با این توضیحات شما خیلی دشوار است؟بله.به جهت اینکه روند الحاق یک روند فنی است و جزئیات آن مورد بحث قرار نمی گیرد. با وضعیت فعلی اقتصاد ما که مشخصه های آن GDP پائین،بهره وری 5/2 درصدی،تورم رسمی 22 درصدی و غیر رسمی 40 درصدی است،تصور شما از چگونگی مورد قبول گرفتن در سازمان تجارت جهانی چیست؟کشورهایی هستند که وضع اقتصادیشان بسیار از الان ما بدتر است اما عضو سازمان هستند.یعنی کشورهایی هستند که تولید ناخالص داخلی بسیار پائینی دارند،سطح تورم بالای 50 درصد دارند،درآمد سرانه آنها پائین تر از ما است و دو سه قلم کالای صادارتی نیز بیشتر ندارند اما عضو سازمان هستند.اصولا کسانی عضو سازمان تجارت جهانی می شوند که بخواهند موانع صادراتی را بردارند.اما نکته مهم اینست که یک کشور وارد سازمانی می شود که قانون تجارت جهان را شکل می دهد.بنابر این این قوانین در کل دنیا جاری است.حال ما می توانیم عضو این سازمان نباشیم؟بودن در این سازمان در درجه اول "پرستیژ بین المللی" دارد،ضمنا باعث ایجاد شفافیت در سیاست های اقتصادی دولت می شود،ما منافع خود را می توانیم در آنجا مطرح کنیم و اگر تصمیمی بخواهد گرفته شود که با منافع کشور ما در تضاد باشد می توانیم مخالفت کنیم. یعنی بر خلاف سازمان ملل که اعضای شورای امنیت حق وتو دارند در سازمان تجارت جهانی همه کشورهای عضو حق وتو دارند.یعنی اگر قانونی با منافع کشوری مخالف باشد بدون آوردن دلیل می تواند این قانون را وتو کند و همه کشور ها باید بپذیرند.جالب است شما بدانید تصمیماتی که در سازمان تجارت جهانی گرفته می شود همگی لازم الاجراست.سازمان ها بین المللی وقتی تصمیمی می گیرند،زمانی ضمانت اجرا پیدا می کند که یک"ابر قدرت"پشت آن باشد،مثلا شورای امنیت سازمان ملل وقتی قطعنامه ای صادر می کند،اگر انگلیس،آلمان،آمریکا یا چین پیگیر اجرای آن نباشد،آن قطعنامه فقط حکم یک کاغذ را دارد.اما در WTO همه تصمیم ها اجرایی می شود.در حقیقت اهمیت بین المللی این سازمان است که همه کشور ها مشتاق حضور در آن هستند. فکر می کنید با این عملکرد نمره ایران برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی چند است؟اجازه بدهید من نمره ندهم و مشکلات را بررسی کنیم.بخشی از مسائلی که ما با آن مواجه شدیم،اساسا دست خومان نبوده است.سیاست های بین المللی ایران بوده است که کشورهای قدرتمند سیاست هایی اتخاذ کنند که تاخیر در اجرای امورات ما در WTO به وجود بیاورد.از طرف دیگر در مقایسه خودمان با کشورهایی که به این سازمان پیوسته اند،توانسته ایم نقش خود را در تجارت جهانی ایفا کنیم اما از مزایای آن بی بهره بوده ایم.نکته سوم هم اینکه مشکل اصلی ما اینست که اقتصاد برای ما کم اهمیت تر از سیاست است.ما سالهاست در ژئو پلوتیک مانده ایم.در حالی که دنیا 20 سال است ژئو پولوتیک را ها کرده است و به ژئواکونومیک پرداخته است.و این اختلاف فاز باعث شده ما نگرش بین المللی نداشته باشیم. ایران اگر دیرتر به سازمان تجارت جهانی بپیوندد چه فرصت هایی را از دست می دهد؟ابتدا اینکه هزینه بیشتری باید بپردازیم.این بحران اقتصادی که به وجود آمد،برخی مصاحبه کردند و گفتند که خوب شد ما به WTO نپیوستیم،چون اگر عضو بودیم اثر این بحران بیشتر بود.این حرف از یک بعد درست است،اما باید توجه داشته باشیم که 150 کشور در مدت 15 سال توانسته اند حجم تجارت جهانی را دو برابر کنند.آیا سهم ما هم از تجارت جهانی دو برابر شده است؟نه تنها نشده بلکه نصف شده است.ما باید آن چیزی را که به دست نیاوردیم هم بررسی کنیم.یعنی این چیزی که حسابدار ها به آن ضرر عدم و نفع می گویند را باید رعایت کنیم.درست است ما وصل به نظام بین المللی مالی نبوده ایم و کمتر ضرر کردیم اما این یک روی سکه است.روی دیگر سکه اینست که ما چون جزو WTO نبوده ایم در روند تولید و توزیع جهانی نبوده ایم، تجارت جهانی با سرعت بیشتری جلو رفته است،ما با سرعت کمتری جلو رفته ایم.چون این تجارت گردش نداشته است،"اشتغال" به وجود نیامده است،"رفاه" به وجود نیامده،"توسعه" به وجود نیامده است.بنابر این مجموعه امتیاز هایی بوده است که ما می توانستیم با عضویت در سازمان تجارت جهانی به دست بیاوریم که الان با عدم عضویت از دست داده ایم.ضرر نپیوستن به WTOبیشتر از نفع پیوستن بوده است.بنابر این اگر بخواهم نتیجه گیری کنم باید بگویم که هماهنگی در دیپلماسی سیاسی و تجاری باید وجود داشته باشد. همانقدر که به تمامیت ارضی کشور اهمیت می دهیم باید به شاخص های اقتصادی هم توجه داشته باشیم. وزیر بازرگانی چندی پیش گله مند بود که وزارت بازرگانی در دولت نهم درگیر مشکلات داخلی شده است و شده مسوول پیگیری قیمت سیب زمینی و گوجه فرنگی.در واقع ایشان معتقد بود که نمی توان با وجود مشکلات داخلی به مسائل بین المللی توجه داشته باشد.البته وزارت بازرگانی در تمام سال های بعد از انقلاب خود را مسوول تامین مایحتاج مردم دانسته است تا اینکه نقش ایران را در تجارت بین الملل گسترش دهد.یعنی 8 سال جنگ داشتیم و زندگی کوپنی و تامین قند و شکر مردم،بعد از آن هم هر ساله در این ایام درگیر تعرفه میوه و چادر مشکی بوده است.یعنی مجموع اقلامی که وزارت بازرگانی ما درگیر آن بوده 100 قلم هم نمی شود!در حالی که از دهه 80 جهت فعالیت وزارت بازرگانی های همه دنیا بین المللی شده است تا داخلی.یعنی به جای آنکه وزارت بازرگانی کارمند تربیت کند باید دیپلمات تجاری تربیت کنند. کشور های خارجی 300 تا 400 دیپلمات سه زبانه دارند و ما در حد 20 دیپلمات تجاری هستیم.وزارت بازرگانی بخش عمده ای را باید به تجارت خارجی بپردازد.به نظر می رسد در وزارت بازرگانی باید یک اصلاحاتی صورت بگیرد.نکته بعدی اینکه وزارت بازرگانی ما فکر می کند که باید همه کار ها را خودش انجام دهد.در حالی که کشور های دیگر بخش عمده ای از کار را به بخش خصوصی واگذار می کنند.الان مثلا کارهایی که سازمان توسعه تجارت انجام می دهد را باید همه را منتقل کنند به وزارت بازرگانی. چرا؟مگر اتاق بازرگانی وظایف خاص خودش را ندارد؟ببینید،یکسری کارهایی را که بخش دولتی انجام می دهد،به طور حتم بخش خصوصی بهتر انجام می دهد.سازمان توسعه تجارت هیات خارجی اعزام می کند،ما بهتر می توانیم اینکار را انجام دهیم.نمایشگاه برگزار می کنند ما بهتر میتوانیم انجام بدهیم.یکسری امکانات مالی را دولت اختصاص می دهد که اگر به ما بدهند ما بهتر این کار ار انجام می دهیم.به دلیل اینکه 44 هزار شرکت عضو اتاق بازرگانی ایران هستند.76 تشکل داریم.33 اتاق در شهرستان داریم.البته باید ببینیم هدف واقعا توسعه تجارت است یا چیز دیگری است. ما در طول این 30 سال دیده ایم که همه امکانات می رود وزارت بازرگانی؛99 درصد امکانات می رود وزارت بازرگانی،بعد با قطره چکان یک درصد باقیمانده را به بخش خصوص تزریق می کنند آن هم با "شرایط خاص."یکی از مسائلی که سازمان تجارت جهانی در گزارش رژیم تجاری جستجو می کند اینست که مداخله دولت از اقتصاد کم شود.حال ما چگونه می توانی ادعا کنیم که دولت نقش کمی در اقتصاد دارد و بخش خصوصی بیشترین نقش را در اقتصاد؟ همه این مسائل را باید در کنار هم دید."تحول ساختاری در اقتصاد"،"نگرش بین المللی" و "تلاش برای پیوستن به WTO." یعنی جنابعالی به عنوان معاون بین الملل اتاق بازرگانی ایران از واگذاری مسوولیت مذاکرات با سازمان تجارت جهانی استقبال می کنید؟ما استقبال می کنیم.نه تنها می پذیریم،بلکه پیشنهاد هم داده ایم.اتفاقا چند بار مسوولین وزارت بازرگانی در مصاحبه های مشابهی گفتند که اگر اتاق بازرگانی بخواهد این مسوولیت را بر عهده بگیرد،باید هم وزن ما شود!ما اگر بخواهیم هم وزن وزارت بازرگانی بشویم که می شویم وزارت بازرگانی ثانی.ما اصلا نمی خواهیم مشابه سازمان توسعه تجارت شویم.فقط بخشی از وظایف به ما واگذار شود.یک مقدار تجارت درایران مردم محور و تشکل محور شود و سیاست ها را دولت و وزارت بازرگانی تدوین کند.دولت که نباید نمایشگاه برگزار کند،دولت که نباید هیات تجاری اعزام کند،مجری سیاست های اقتصادی باید بخش خصوصی باشد،باید بنگاه های اقتصادی مجری سیاست ها باشند.بنابر این مسوولیت ها باید به اتاق بازرگانی واگذار شود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 579]
-
گوناگون
پربازدیدترینها