واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > اروپا - او آمد. به سرعت قرارداد امضا کرد و رفت این همه دخالت رئیس جمهور آمریکا باراک اوبام در کنفرانس گرم شدن آب و هوا در کپنهاگ بود و اینکه آیا او با این کارش همه چیز را به یک بن بست کامل کشاند یا آن را با امضای یک تکه کاغذ بی پشتوانه محدود و محکوم کرد بستگی به نقطه نظر شما دارد. بنابراین نتیجه یک تعهد سیاسی بود و نه یک معاهده. واژه ها به اندازه کافی گویا هستند. " ما بر اراده قوی سیاسی مان تاکید می کنیم تا به سرعت با تغییرات آب و هوایی مبارزه کنیم. " و: "ما این نظر علمی را که افزایش درجه حرارت باید زیر دو درجه سانتیگراد باشد بر اساس برابری و در چارچوب توسعه پایدار، تایید می کنیم و همکاری بلند مدت خود را در قبال مبارزه با تغییر آب و هوا افزایش خواهیم داد. حالا سوال این است که پیدا کنید گوشت گوساله را، که قرار است بعدا به این ساندویچ اضافه شود. مدل سالامی معامله میان رئیس جمهور اوباما ون جیائو بای نخست وزیر چین، در کنار سایر کشورهای کلیدی، چون هند، برزیل و آفریقای جنوبی، به انجام رسید. این موضوع تا حد زیادی به شما نشان می دهد که چگونه دیپلماسی در آینده اتفاق می افتد. آمریکا و چین مجبورند که بر سر این موضوع با یکدیگر کنار بیایند. آنها حتی مجبورند بر سر موضوعاتی دیگری نیز با یکدیگر کنار بیایند. دست کم مشخص است که این موضوع آنها را به انجام چنین کاری تشویق می کند. با این همه بازیگران جدیدی در حال ظاهر شدن روی سن هستند. روسیه غایب بود. اروپا هیچ کجا نبود. آنها قبلا تعهدات خود را در این زمینه انجام داده اند و نیازی نبود تا به صحنه باز گردند. بقیه مجبور بودند پا پیش بگذارند. یک دوران سخت در پیش است و آن زمانی است که دولت ها مجبورند برای اجرایی شدن کارها متعهد شوند و همه برای دیدن اینکه چه کسی کار انجام می دهدو چه کسی نمی دهد به تماشا خواهند ایستاد. شاید کارها بیش از حدی است که بتوان از پس آن بر آمد و لقمه ها بزرگتر از دهان ها است. معمولا در دیپلماسی بین المللی رسم است که با مشکلات به شیوه سالامی ( مرحله به مرحله) برخورد می کنند تا اینکه بخواهند همه آن را با هم و یکجا هضم کنند. فروم مدیریت ناپذیر؟ از سوی دیگر این یک حقیقت است که مدیریت کنفرانس های خیلی بزرگ واقعا مشکل است. حتی نشست های اروپایی، که در قیاس با استانداردهای کپنهاگ کوچک به شمار می آید، تقریبا همیشه با همین نتیجه به پایان می رسند و آن اینکه چند کشور معدود کنترل کار را به دست می گیرند و اراده خود را تعمیم می دهند. اینکه چرا اجلاس کپنهاگ نتوانست به اهداف خود دست پیدا کند پنجاه پنجاه است آیا ساختار باعث آن بود یا تصمیمات اتخاذ شده؟ آیا به خاطر این بود که دولت های زیادی سعی کردند در ساعاتی که دیگر خیلی دیر شده بود پا به عرصه مذاکره بگذارند یا خیلی ساده اینکه برخی از آنها خواستند همکاری کنند یا تعهدی بدهند همانطور که دسته ای دیگر اساسا بر این باور بودند که جهان نیازی به این اقدامات نجات بخش ندارد. احتمالا پاسخ مخلوطی از همه این ها است. شاید گذر زمان به این موضوع کمک کند اما موضوع این است که برای این مردان و زنان دولتی، زمانی باقی نمانده است. آنها باید دائما درحرکت باشند و کاری انجام دهند. بی بی سی نوزده دسامبر/ ترجمه رضا رضایی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 309]