محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798870249
12 پیشنهاد برای مطبوعات
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > انتظامی، حسین - به نظرمی رسد اگر موارد زیر در دستور کار سیاستگذاران فرهنگی و مطبوعاتی کشور و نیروهای موثر رسانه‌ای قرار گیرد، در تحول فضای مطبوعاتی کشور تاثیر بگذارد : 1- تشکیل نظام صنفی: درطی سالیان گذشته، این موضوع به کرات مطرح شده اما جامه عمل نپوشیده است. اگر مجوز طبابت را نظام پزشکی می‌دهد و به تخلفات تخصصی (ونه جرائم عمومی) پزشکان هم رسیدگی می‌کند و اگر تجربیات مشابه درنظام مهندسی، نظام پرستاری، نظام روانشناسی و مشاوره وجود دارد با تاسیس نظام صنفی مطبوعاتی (یا حتی کاملتر: رسانه‌ای) اولا ورود دستگاههای حکومتی به حداقل میرسد و مطبوعات پالایش درون صنفی مییابند و از این طریق سلامت حرف‌های تامین میشود و ثانیا درجه گذاری و رنکینگ حاصل میشود، آن هم توسط یک نهاد صنفی.در آموزش عالی، در وکالت، در طبابت، در ارتش و خیلی مشاغل دیگر، نظام رنکینگ وجود دارد و از این طریق ما میدانیم تفاوت استاد پایه 18 دانشگاه صنعتی شریف با استادیار دانشگاه شهرستان چیست. میدانیم تفاوت فوق تخصص مغز و اعصاب که در یک بیمارستان دانشگاهی شاغل است و مطب خصوصی در تهران هم دارد با پزشک عمومی شهرستان چیست. میدانیم تفاوت یک سرتیپ با کلکسیونی روی سینهاش -که معرف دورههای طی شده است- با یک سرگرد چیست. البته ممکن است آن استادیار، آن پزشک عمومی و این سرگرد، باهوشتر، حاذقتر، خوش تیپ تر، خوش محضرتر و خوش آینده تر باشند، اما به آنها از حدی بیش از آنچه که هستند، مسئولیت داده نمیشود.همچنان که راهنمایی تز دانشجویان دوره دکترا را به استادیار نمی دهند، جراحی مغز را با به یک پزشک عمومی نمی سپارند، یک سرگرد را به هدایت یک لشگر نمیگمارند، در صنف ما نیز باید همین قواعد حاکم شود. دبیری گروه سیاسی یک روزنامه پرتیراژ، سردبیری یک مجله هفتگی مهم و مدیریت یک بنگاه مطبوعاتی را باید شاخصها و سوابق تائید کند. 2- اصلاح قوانین: قانون مطبوعات، با توجه به شتاب سریع فناوری اطلاعات نیازمند اصلاح است و شاید بهتر باشد اساسا قانون جامع رسانه‌ای نوشته شود که همزمان شامل رسانههای الکترونیکی (نظیر رادیو، تلویزیون و شبکه پیامک) ، رسانههای آنلاین (نظیر سایت‌ها )، رسانههای کاغذی و نشریات الکترونیکی (نظیر CD ) شود. در حال حاضر نوع تخلفات در فضای مجازی و نشریات با نگاهی واحد تعقیب نمیشود. همچنین باید در مبحث صدور مجوز مکانیزمهایی تعبیه شود که نیروهای حرف‌های در اولویت قرار گیرند. ضمنا شاید ضرورت نداشته باشد مجلات تخصصی برای دریافت مجوز، روندی مشابه نشریات عمومی را طی کنند. (بویژه نشریات تخصصی دانشگاهی و انجمنهای علمی) و مسائلی از این دست که میتوان فهرست آن را در یک همایش به دست آورد. علاوه بر این اگر جرایم سنگین مالی یا الزام یک نشریه به تغییرمدیرمسئول خود (و یا هردو!) به جای توقیف یا لغو پروانه قرار گیرد (یا حداقل ، توقیف و لغو به یک اقدام تنبیهی نادر تبدیل شود) اثر بخشی بیشتر و هزینه کمتر خواهد داشت.3- طرح آمایش: اگرچه ایجاد محدودیت در مواردی که بیش از منابع و نیاز کشور است منع قانونی ندارد اما حکومت، این اختیار را دارد که اولویت‌های حمایتی خود را اعلام و اعمال کند. مثلا بگوید اگر کسی در استان لرستان، هفتهنامه محلی با زمینه هنری تقاضا بدهد اولا خارج از نوبت رسیدگی میشود و ثانیا در صورت صدور مجوز، فلان مبلغ قرض‌الحسنه میدهیم که آن هم درصورت شروع انتشار منظم، بخشوده خواهد شد و ضمنا به ازای هر شماره انتشار (فرضا تا یک سال) فلان مبلغ کمک میکنیم یا فلان تعداد برای کتابخانههای مدارس میخریم اما اگر فردی در همان استان، هفته نامه مثلا ورزشی بخواهد یا کسی همان زمینه (هفته نامه هنری) را در استان دیگر مثلا اصفهان بخواهد از چنین حمایتهایی برخوردار نخواهد بود. مهندسی و به عبارت زیباتر، معماری مطبوعات تا حدی از این طریق محقق خواهد شد.4- به روز رسانی صدور مجوز: درحال حاضر حدود 3000 تقاضا در نوبت انتشار ایستاده‌اند در حالی که به راحتی میتوان بیش از 90 درصد این تقاضاها را به دلیل آنکه فرد متقاضی فاقد سابقه حرف‌های است رد کرد. اساسا این عزیزان بیجهت در صف ایستاده‌اند. این صف متراکم باعث میشود تقاضای فرد محق پس از چند سال مطرح شود و تاخیر چند ساله در موافقت با تقاضای نشریه یکی از دلایل اصلی ماده 16 شدن (لغو پروانه به علت عدم انتشار) این نشریات است زیرا فرد در 5 سال پیش علاقه، انگیزه و امکانات داشته است اما وقتی پس از 5 سال به او خبر میدهیم که با تقاضای تو موافقت یا مخالفت شده، چه حاصلی دارد؟ این در حالی است که قانون مطبوعات صراحت دارد که تکلیف متقاضیان باید ظرف سه ماه روشن شود اما همان طور که گفته شد صف طولانی و متراکم 3000 نفری، روند رسیدگی را مختل می‌کند.آیا وزارت بهداشت به من که داروساز نیستم اساسا فرم تقاضای داروخانه را می‌دهد؟ آیا به من که سابقه مدیریت مرکز آموزشی را نداشته‌ام فرم تقاضای تاسیس مدرسه غیرانتقاعی داده میشود؟ فکرش را بکنید اگر این فرمها به امثال من داده می‌شد صف تقاضا را طولانی می‌کردیم و باعث می‌شدیم به تقاضای آن داروساز واقعی و این مدیر مدرسه با تجربه دیرتر رسیدگی شود، ضمن آنکه بعدها هم مدعی می‌شدیم که اگر نمی‌خواستید داروخانه بدهید چرا مرا چند سال در صف نگه داشتید؟ چنانچه مجوزها، اولا به افرادی باسابقه حرف‌های داده شود و ثانیا حداکثر یک تاخیر 6ـ5 ماهه داشته باشد در فضای مطبوعاتی نشاط بیشتری ایجاد میشود.همچنین ضرورت دارد حداقل به خاطر تبعیت از اجرایی شدن اصل 44 قانون اساسی، دستگاههای دولتی، انتشار نشریه و بویژه بولتن‌های خود را -که متاسفانه بعضا در گستره گسترده توزیع می‌کنند- به نشریات اختصاصی یا تخصصی ذیربط بسپارند و به این شکل علاوه بر آنکه از نقش رقابتی به نقش پدری برمی‌گردند، گردش اقتصادی در نشریات خصوصی را موجب شوند و حتی با بسنده کردن به حمایت‌های مالی به این نشریات، در هزینه های خود به طور جدی صرفه جویی کنند.5- جهت دهی یارانهها: درحال حاضر بودجه محدود دولتی کفاف نیازهای متزاید مطبوعات را نمی‌دهد. در پارهای موارد یارانههای مستقیم (چه نقدی و چه غیرنقدی) به منبعی برای معیشت عدهای تبدیل شده است. شاید بهتر باشد این یارانهها در مقصد تحویل شوند نه در مبدا. مثلا بن خرید نشریه به مردم یا گروههای فرهنگی داده شود تا از این طریق نشریات، خود به خود در سبد خانوار قرار گیرد.[درباره ضابطه یارانه مطبوعاتی]هزینه اشتراک مدارس به نشریاتی که خود مدارس علاقمند هستند داده شود. خرید مطبوعات برای کتابخانههای عمومی براساس درخواست آن کتابخانه صورت پذیرد. فاکتور آب، برق، تلفن و خدمات اینترنتی دفاتر مطبوعاتی و ارسال محموله (پستی و هوایی) تا سقف مشخصی توسط دولت به نشریه پرداخت شود. ضریبی از حق بیمه پرسنل، به نشریه عودت گردد. (این ضریب حتی می‌تواند بیش از یک باشد).نسبتی از فاکتورهای پرداختی به سازمان صدا و سیما برای پخش تیزر تبلیغات به نشریه بازپرداخت شود.به بنگاههای مطبوعاتی (بویژه بنگاههای خصوصی) براساس تعداد عناوین و شمارههای چاپ شده، کمک بلاعوض شود. (به جای تیراژ)به شرکتهای تخصصی چاپ و توزیع، یارانه داده شود.با تدابیری ازاین دست اولا کارآفرینی صورت می‌گیرد، ثانیا قیمت تمام شده فعالیت مطبوعاتی کاهش می‌یابد و ثالثا دیگر نیازمند تشکیلات وسیع بازرسی برای کنترل رقم سازی‌ها و تیراژهای دروغین نیستیم.6- توسعه سیاسی کشور: تراز سیاسی کشور باید بالا برود. اگر جایگاه احزاب و از آن مهمتر تحزب در ساخت قدرت و نظام رقابتهای پارلمانی و سیاسی محقق نشود، با تاسیس حزب و NGO و نهاد صنفی و برگزاری میتینگ و صدور بیانیه به توسعه سیاسی نمی‌رسیم.ما بحمدالله ازنظر تعداد حزب قطعا از فرانسه و امریکا جلوتریم! (مثل تعداد مطبوعاتمان) اما در کشورهای دیگر حتی هند و پاکستان و ترکیه خودمان، بلافاصله پس از هر انتخابات، تعداد دقیق آرای نخست‌وزیری که قرار است رای اعتماد بگیرد قابل پیش بینی است. چون خاستگاه حزبی هر نماینده مشخص و رایها فراکسیونی است و مثل نمایندگان مجلس ما نیستند که از اردوی حریف هم قابل یارگیری باشند.اگر کشور، به آن معنا توسعه سیاسی بیاید و احزاب، وزن آنها و رقابتهای آنها در چارچوب مشخصی باشد انتظار از مطبوعات نیز دیگر سیاسی نخواهد بود و نشریه به جای حزب، نقش آفرینی نمی‌کند. در حال حاضر 3 بازیگر اصلی این میدان، مطبوعات را سیاسی میبینند (وحق هم دارند): اول، جناحهای سیاسی آن را به عنوان ابزار قدرت و مبارزه انتخاباتی قلمداد می‌کنند. دوم، اهالی مطبوعات این انتظار بی‌مورد را برتافتهاند و اتفاقا بی میل هم نیستند چرا که به آنها تشخص می‌دهد و نردبان ترقی سیاسی عناصر مطبوعاتی را فراهم می‌کند. و دست آخر، دستگاههای نظارتی که این وضع را میبینند.وقتی انتظار و فضا سیاسی باشد باید قواعد بیرحمانه دنیای سیاست را نیز پذیرفت و این میشود که مطبوعات ما نقش کیسه شن را بازی می‌کنند و طبیعی است که تیرها به آنها اصابت کند. مطبوعات ما به رغم تبلیغ عناصر سیاسی -که خود را مطبوعاتی مینامند- قربانی اعمال نفوذ حریف از طریق دستگاههای نظارتی و قضایی نیستند بلکه قربانی این توافق نامکتوب سه ضلع یاد شده‌اند. وقتی خود ما اجازه میدهیم از یک وسیله که کار ویژه، کارکرد و کاربرد مشخصی دارد برای منظور دیگری استفاده شود هزینه خراب شدن آن را هم باید بدهیم. 7- تجدید نظر در آموزش: دانشکدههای روزنامه‌نگاری، به هر دلیل،کمترین نقش را در تامین نیروی انسانی مطبوعات بازی می‌کنند. شاید لازم باشد به جای حضور یک لیسانس روزنامه‌نگاری مثلا در گروه اقتصاد یک روزنامه، یک لیسانس اقتصاد را آموزش شش ماهه روزنامه‌نگاری بدهیم تا از این طریق روزنامه نگاری تخصصی رواج گیرد. ضمنا رویکرد آینده پژوهی در سیستم آموزشی ما حاکم نیست. با شتاب حوزه ICT، تا چه میزان همراه با اقتضائات روز حرکت میکنیم؟ و متون آموزشی و سرفصلهای دروس روزنامه نگاری چه تغییری از بیست سال پیش تا امروز کرده‌اند؟اگر بخشهای تحقیق و توسعه (R&D) درصنعت موجب نوآوری و شکوفایی میشود در یک مجموعه بزرگ مطبوعاتی نیز مراکز آموزش و تحقیق مورد نیاز است تا اولا آینده پژوهی مستمر در دستور کار باشد و ثانیا مهارتهای لازم به نیروی انسانی، متناسب با نیازها و ماموریتهای جدید داده شود. 8- تشویق مطبوعات به ائتلاف با یکدیگر و تشکیل بنگاه: توسعه بنگاههای مطبوعاتی پیامدهای زیر را به دنبال خواهد داشت : 1) بقای نشریه، دیگر به خواست یا عمر فرد وابسته نیست و ماندگاری و پایداری مطبوعات را سبب میشود.2) هزینههای عمومی تک تک عناصر کاهش می‌یابد. 3) تجمیع، به هم افزایی توانها میانجامد. 4) هر بنگاهی، لاجرم علمی تر اداره میشود.5) امکان خرید و فروش یک نشریه معتبر -که در طول سالیان، ارزش افزوده یافته است- وجود دارد (چیزی شبیه خرید و فروش سرقفلی).9- توسعه سازمانهای خدماتی پاسخگو: در این صورت، نشریات به کار تخصصی خود (تولید محتوا ) متمرکز میشوند و انرژی آنها صرف چک کردن دکههای مطبوعاتی، علت‌یابی به پرواز نرسیدن بار آنها، گلایه‌مندی مشترکان، دعوا بر سر ضایعات کاغذ حمل شده و... نخواهد شد. حضور شرکتهایی که نشریه را از مرحله CD یا فایل تحویل بگیرند و همه کارهای تدارکاتی، چاپ و توزیع (با قیمت قطعی و بدون برگشتی) را انجام بدهند و همچنین شرکتهای تخصصی آگهی، علاوه بر کارآفرینی و گردش اقتصادی، رونق مطبوعات را نیز در پی خواهد داشت. 10- جدی گرفتن دفاتر مشاوره و کلینیک مطبوعات: متاسفانه مشاوره در کشور ما جدی گرفته نمیشود. چه اشکالی دارد شرکت یا شرکتهایی نقش مشاوره و کلینیک مطبوعات را بازی کنند؟ و با الگوگیری از کلینیک‌های پزشکی، مریض را ویزیت کنند، به مشکلات او گوش فرا دهند، او را عنداللزوم به آزمایشگاه و فیزیوتراپی بفرستند و درمان را آغاز کنند، حتی تضمینی. این کلینیکها چه می‌کنند؟ با ارزیابی محیطی و فهرست کردن نقاط ضعف، قوت، تهدید و فرصت، جداول SWOT را تشکیل میدهند. راهبردهای مهم و سیاست‌های مرتبط را که قاعدتا اقتضایی و قابل اجراست تهیه می‌کنند و برای واحدهای مختلف پیشنهاد میدهند که چه روشی مناسبتر است. این شرکتها می‌توانند سازمانهای خدماتی پائین‌دستی (نظیر توزیع، آگهی، چاپ، تولید محتوا و...) را حسب نیاز به نشریه معرفی کنند و حتی موضوع را تا مرحله عقد قرارداد نشریه با این افراد یا شرکتهای تخصصی دنبال کنند.در این دفاتر باید روزنامه نگاران و مدیران مطبوعاتی پرسابقه حاضر باشند تا اولا در حوزههای مختلف، نظر کارشناسی بدهند و ثانیا با شناختی که از کل جامعه مطبوعاتی، تواناییها و سوابق آن دارند و ضمنا شناختی که از صنایع بالادستی و پائین‌دستی دارند افراد، نشریات و شرکت را به یکدیگر وصل کنند. حتی اگر چنین دفاتری رسما تشکیل نشوند میتوان این نیاز و ضرورت را به طور غیررسمی دنبال کرد.[این اصول در روزنامه نگاری ما غایب است ]11- تاسیس صندوق حمایت از روزنامه نگاران و اصلاح مدل مالکیت: تعطیلی مطبوعات (توسط دستگاههای نظارتی یا ناشی ازمسائل مالی- مدیریتی ) بیش از همه به روزنامه نگاران آسیب می‌رساند ضمن آنکه دلیل اصلی برای پا نگرفتن روزنامه نگاری به عنوان یک شغل و حرفه ماندگار، امن، پر درآمد، در جستجوی تعالی و پایبند به قواعد حرف‌های بین المللی (از جمله در یک جا کار کردن ) میشود. چنانچه با اختصاص بخشی از یارانه مطبوعات به این صندوق، متعهد کردن موسسات بزرگ به حمایت از این صندوق و... تمهیداتی چید که روزنامه نگاران، نگران دوره خانه نشینی و از آن بدتر بازنشستگی خود نباشند تحول بزرگی رخ می‌دهد. روزنامه نگاران شهیری را می‌شناسیم که امروز زندگی پرعسرتی را سپری می‌کنند. صندوق حمایت، این گروه را نیز باید تحت پوشش قرار دهد و صرفا به صندوق بیکاری تنزل پیدا نکند.علاوه بر این، تحول در نظام مالکیتی مطبوعات نیز شادابی، ماندگاری و انگیزه تولید می‌کند. ارائه سهام در بورس و مالکیت شهروندان برای یک نشریه، به اندازه کافی جذاب هست اما در کنار این، واگذاری بخشی از سهام به روزنامه نگاران، آنان را در مالکیت نشریه سهیم و البته دلسوزی‌ها را مضاعف می‌کند.12- توسعه مقوله اقتصاد رسانه و مدیریت مطبوعات: واقعیت آن است که بسیاری از مشکلات موجود مطبوعات از نبود مدیریت مطبوعاتی ناشی می شود . کار نشر یک صنعت است که البته منافاتی با جنبه فرهنگی آن ندارد .
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 588]
-
گوناگون
پربازدیدترینها